Ülkeye üç kuruşluk katkısı olmayan sözde aydınlar..

Kendileri milyonlar kazandıkları halde iki tane DHKP/C’linin maaşını verip yanlarında çalıştırma yerine illa devlete kakalamaya çalışan avukatlar... 

Sözde sanatçılar..

Akit tv söz konusu olduğunda “Ceza isteriz, ceza.. en üst sınırından.. Hem de indirimsiz.. Hem de artırmalı..” diyerek tam tam dansı yapan Ankara Baro Başkanı Hakan Canduran’lar.. Sakarya Baro Başkanı Zafer Kazan’lar..  Adana Baro Başkanı Veli Küçük’ler.. Bursa Baro Başkanı Gürkan Altun’lar..

Hepsi birlik olmuş, gazetelere ilan vermişler: “Nuriye ve Semih ölmesin. Çalışma hakları geri verilsin. Okullarına dönebilmeleri ve hayatlarına devam edebilmeleri için devletin gereken adımları atmasını istiyoruz. Adalet ve demokrasi bunu gerektirir.”

“Ölmesin” isteğine tabii ki, biz de katılırız..

Kimse ölmesin..

Eyvallah.

Aslında “çalışma hakkı verilsin” isteğine de şahsen benim desteğim tam.

Herkese çalışma hakkı mutlaka verilmeli.

Verilmiş de zaten.

Ama konuyu çarpıtmamak lazım.

“102. gün.. Nuriye’nin bacaklarında kas ağrısı çok yoğun. Kalça kemiklerinde ağrı var. Her iki gözünde batma hissi var. Semih’in kulakları tıkanmaya başlamış. Konuşurken kendi sesini dahi zor duyuyor” türünden istismar kokan açıklamalara fırsat verilmemeli.

“Açlık grevinin 109. günü sona ererken Nuriye Gülmen artık su içemiyor, Semih Özakça ise duymuyor” denilerek devlete dayatmada bulunulmamalı.

Aksi takdirde, PKK’lısı, DAEŞ’lisi.. Şusu busu da yarın açlık grevine girdiğinde, onların da istediklerine eyvallah mı denecek?

Kaldı ki..

“Çalışma hakkı” dediğimiz şey, illa devlette çalışmak değildir.

Kişinin herhangi bir işyerinde çalışmasının engellenmemesidir.

Sözde aydınlar, sanatçılar, avukat geçinen baro başkanları ise, “çalışma hakkı”na, “Devlet çalıştırmak zorunda” şeklinde bir anlam yüklemeye gayret ediyorlar.

Hani Fatih Sultan Sultan Mehmed’e atfen anlatılır ya..

İhtiyaç sahibi olmaktan ziyade, yardım kavramını da istismara kalkışan biri, Fatih’ten önce yardım talebinde bulunup, ardından da verilen miktarı beğenmeyerek “Bu kadarcık mı? Biz seninle kardeş değil miyiz. Hepimiz Adem’in çocukları olmamız hasebi ile kardeş değil miyiz? İnsan kardeşine bu kadarcık mı yardım eder” diye çıkışmış ya..

Aldığı cevabı, şimdi, 111 imzacıya da vermemiz gerekir.

“Aman susun.. Diğer kardeşlerimiz de aldığınız yardımı duymasın.. Size bu miktar da düşmeyebilir!”

10 milyon işsizin olduğu bir ülkede, “İlla devlette çalışacağız” diyenler, 10 milyon işsiz ayaklandığında, özel işyerlerinde de iş bulamaz bir ekonomik çöküntüye sebeb olabileceklerini düşünmeliler.

Dolayısıyla devlet, Nuriye Gülmen ile Semih Özakça’yı çalıştırmaya mecbur ise, 10 milyona yakın işsizi de çalıştırmak zorunda olur ki, bunun altından kimse kalkamaz.

Bunu kimse de savunamaz.

Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz: Nuriye Gülmen ile Semih Özakça devlette değil ama, özel işyerlerinde pekala çalışabilir.

Hukuki olarak da fiili olarak da bu mümkün.

Mesela “111 imzalı çağrı”da ismi yer alan Ankara Baro Başkanı Hakan Canduran..

Mesela her konuya maydanoz olan Sakarya Baro Başkanı Zafer Kazan..

Ve listedeki 111 isimden diğerleri, bu iki kişiye bir iş bulsalar..

Devlete bu iki ismi yıkmasalar..

Sorun kalmaz.

Ama dertleri çözüm değil, şov olduğu için, onbinlerce liralık reklam parası veriyorlar..

Birgün ve Cumhuriyet’te tam sayfa..

Evrensel ve Hürriyet’te ise yarım sayfa olarak reklam yayınlıyorlar.

Bu gazetelere verdikleri reklam paralarını, bahsi geçen iki kişiye verseler, yaklaşık 2 yıllık maaşlarını karşılamış olacakları halde, devlete iş buyuruyorlar.

Solak kafaların, oldum olası kafaları pratiğe çalışmaz.

Biz hatırlatmış olalım, bir daha böyle organizasyon yapmak istediklerinde, reklam parasını gazetelere vereceklerine, olmasını istedikleri konunun gerçekleşmesi için harcasınlar. Son somut olayda, iki kişinin maaşını versinler.

Hem amaçlarına ulaşırlar. Destek verdikleri iki kişinin işsiz kalmamasını sağlamış olurlar..

Hem de, kimseden bir şey istememiş olurlar!

Yeniakit