İki tane bambaşka insanlık durumunun bir arada kıyaslanacağı bir insanlık anlayışına sahip olunabileceği hiç aklıma gelmezdi. Bu nedenle Sözcü Gazetesi'nin "Meclis'e türbanla gelmek isteyenler Şafak Hanım'ı örnek alsınlar" başlıklı haberini "yok, daha da neler!" diyerek okudum.

Şafak Pavey'i çok eskiden beri tanırım. Fikirlerimiz birçok noktada hiç uyuşmasa da özel bir sevgisi vardır bende. Şafak ile ilgili her konuyu, beki de annesinin eski arkadaşı olduğum için, biraz da annelik duygusu ile algılarım. Birlikte yaptığımız İran seyahatinde havaalanında protezinin çıkarılarak aranmasına isyanımı günlerce bastıramamıştım. Ya da bizim havaalanımızda durumunu anlayamayan memurlarla mücadelesini... Şafak kendisine bir engelli gibi davranılmasından hiç hoşlanmadığı gibi kendisinin de protezleri ile algılanmasını hiç istemez. O nedenle protezlerine rağmen yapılamayacak birçok işi yapmaya çalışır ve yapar. Mülteciler için protezlerine aldırmadan, çöl dahil, gitmediği yer kalmamıştır. Çoğu insan onun protezli olduğunu algılamaz bile, çünkü Şafak algılatmaz. O her şeyi ile Şafaktır sadece...

Bu nedenle onun etekli resmini büyük bir isyanla karşıladım. Hele de Sözcü gazetesinin böylesine bir hali başörtüsü yasağı ile kıyaslamasını ve Şafak'ı başörtülülere örnek göstermesini gayri insani bir tutum olarak değerlendirdim. Partisi, siyasi görüşü bir tarafa hepimizin ortak tutumu böyle bir noktada Meclis'in bir özel inisiyatif kullanarak bu kuralı uygulamaması olmalıydı.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Ayşe Böhürler - Yeni Şafak)