Fotoğraflara baktım, Victor Hugo’nun Sefiller Romanı’ndan çıkmış gibiydiler. Bezgin ve bitkin görüntüleri vardı. Üstelik yaşları da “çoluk-çocuk” değerlendirmesi yapacak kadar küçüktü.

Onlar için iyi niyetimizi biraz zorlarsak, “dünün katilleri” ve “bugünün pişmanları” değerlendirmesini yapabiliriz. Olaya daha gerçekçi bakarsak, korkunun galebe çalıp, can derdine düştüklerini söyleyebiliriz.

Nusaybin’de sefil bir halde beyaz bayrak sallayarak teslim olan PKK’lı gruplardan bahsediyorum. CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu “arkadaşlar” demişti ya, onlar.

Ölmek için gönderildiler oraya. Biz biliyorduk bunu. Hiç şansları yoktu; defalarca söyledik ve yazdık. Piyondu onlar. Nihayet kendileri de farkına vardılar.

Artık, New York Times gibi gazetelere yaptıkları açıklamalarda gerçeği kabul ediyor ve söylüyorlar: 

-Hendek kazıp baş kaldırmak yanlıştı, delilikti.

Tabii bu gerçeği halen kabul etmeyen, bu çocukları halen ölüme sürmek isteyenler var. Onlar, Kandil’deki terör baronları ile siyasi uzantıları. Bir başka sıkıntı da CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu gibi yaşananları görüp de ders almayanlar. 

Şimdi, “Kılıçdaroğlu da nereden çıktı, ne ilgisi var?” diyenler olabilir. 
Daha önce “Başkanlık sistemini kan dökmeden getiremezsiniz” sözünü söylemişti ya! Devam etti, “Sokaklara çıkacağız, itiraz edeceğiz” dedi:

-Siz de TOMA’larınızla, silahlarınızla, ordunuzla, polisinizle bizi ezmeye ve öldürmeye çalışacaksınız. Ancak bizi öldürürseniz bu sistemi getirebilirsiniz.

Laf mı şimdi bunlar? Olacak iş mi?

Başkanlık Sistemi sokakta gelmeyecek ki, sokakta karşı çıkılsın. Meclis’te ve sandıkta olacak. Milli irade “evet” derse gelecek.

Kimse kusura bakmasın ama bu sözler demokrasi dışı ağır bir tehdittir. Milli iradeye karşı çıkmaktır. Anarşi ve terör tahrikçiliğidir.

Sormak istiyorum: 

-Sokağa çıkacak, orduyla ve polisle karşı karşıya geleceksin! PKK da bugün aynısını yapmıyor mu? Ne farkı var birbirinden? 
Şimdi daha iyi anlaşılıyor, Kılıçdaroğlu’nun hendek kazan ülke düşmanlarına neden “arkadaşlar” dediği! 

Yine başa dönelim…

Teslim olan PKK’lılar için “ölmek için oraya gönderildiler” demiştim. Zaten büyük bir çoğunluğu öldürüldü. Direnmeye devam ederler ve böyle giderse diğerlerini de aynı akıbet bekliyor.

Onların görevleri sonuç almak değil, Türkiye’yi oyalamak, sıkıntıya sokmak ve bütün dikkatini içe vermesini sağlamak. Başlangıçta kitleleri arkalarına takıp, daha büyük olaylar ve bir “iç çatışma” da planlanıyordu. Ama olmayacağı görüldü. Teslim olanlara, kaçanlara ve halkın onlara verdiği tepkiye bakılırsa, artık böyle bir beklentileri kalmadı. 
Tam bu noktada Kılıçdaroğlu’nun talihsiz sözleri geldi. Bir tarafa kendi kitlesini, diğer yana askeri ve polisi koydu. Direnişten ve ölümden bahsetti! 
Yine soruyorum:

-İyi niyetle bakılabilir mi bu açıklamalara? 

Doğal olarak insanın kafasına “Acaba bu sözler yeni bir planın ilk işaretleri mi?” sorusu gelip takılıyor! 

PYD, Rakka’ya doğru yürüyor. Biz hep aynı filmi seyrediyoruz. DAEŞ’le mücadele görüntüsü altında, boşaltılan yerlere hep PKK’nın ikiz kardeşi PYD yerleştiriliyor. Sınırımız, terör örgütüyle kuşatılmaya çalışılıyor.

ABD de buna destek veriyor, Avrupa da. Bölgede operasyon üzerine operasyon gerçekleştiren Rusya’yı da unutmamak lazım. Ayrıca bu kadarla kalmıyor, terör örgütü bunların verdiği yerden havaya füzelerle, sınırlarımız içinde helikopter düşürüyor.

Peki bizim ana muhalefet partimiz CHP nerede duruyor?

Hep birlikte görüyoruz işte: Türkiye’nin uyguladığı milli politikanın yanında durmadığı, yaptığı bütün açıklamalardan belli. Suriye diktatörü Esad, bugünkü CHP yönetimi için Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’dan daha değerli.

Kılıçdaroğlu’nun son yaptığı “kanlı” ve “ölümlü” açıklamaları, tek başına değil, bu tablo içinde değerlendirmek lazım! Gitti Demirtaş, geldi Kılıçdaroğlu. Vahim, hem de çok vahim!