Türkiye’de gazetecilik denilince ahkâm kesen bir kesim var. Ve meslek sanki ilkeleriyle birlikte sadece bu kesimim tekilindeymiş gibi her durumu bulundukları yer ve zamana göre nitelendiriyorlar.  
Basın sadece bunlar varsa özgür, gazetecilik mesleği yalnızca bunlar yapıyorsa işlevsel. 
En doğru, en muhalif, en akıllı, en adil, en analitik, en tecrübeli, en ileri görüşlü vb. bunlar ve diğerleri yalnızca kötü birer taklit veya aymaz birer yandaş. 
Üstelik bu güruhun sözleri, yazdıkları, yorumları değişmez kral buyruğu… Sözlerinin üzerine söz söylemek onlara göre cehalet ve ötesi de yok.
İşte tüm bu vasıfları nedeniyle kendilerini aydın, demokrat, özgürlükçü, ilerici olarak nitelemekten geri durmuyorlar. 
Sadece bunlarla sınırlı değil. Bir de bunların her istediğine bilimsel olarak izahat hazırlayan akademisyen kesimi var. 
Nefret, şiddet, baskı, yasaklar konusunda bir kamuoyu oluştuğunda ya da bir gürültü kopardıklarında, kendi hatalarının kurbanı olduklarında bu akademisyen kesim her türlü söylemlerine bilimsel altyapıyı hazırlıyor. Sonra da ekran ekran geziyorlar.
Ve bu tarifimizdeki gazeteciler nedense hep mağdurlar ve hep bir linçe maruz kalıyolar. 
Okuyucu onları anlamıyor, patronları anlamıyor, vatandaş anlamıyor, iktidar anlamıyor, mahkemeler anlamıyor. O kadar üst perdeden konuşuyorlar ki ne hikmetse onları kimse anlamıyor.  
Onlara göre sürekli birileri tarafından hedefe konulup, doğrucu davutlukları yüzünden sık sık kovuluyorlar. 
Sanırsınız ki insanlığın ve gazeteciliğin tüm iyi vasıfları bunlar üzerinde tecelli etmiş.
Mesleki dayanışma için kurulan sendika, dernek, cemiyet bunlar varsa itibarlı yoksa kesin birileri tarafından kurdurulmuştur! 
Hep kaymak tabakadadırlar. Toplantılar, davetler, kokteyller, konserler, hediyeler, biletler alırlar. 

DİNOZORLAŞAN GAZETECİLERDEN SONRA SIRA GERGADANLAŞAN GAZETECİLERDE Mİ?

Devamı için tıklayın >>>