Bir kaza olduğunda insan önce üzülür, sonra neden, nasıl diye sorar ve tedbir alınıp alınmadığını sorgular.
Her iki durumda da çareler kadar çaresizliklerle de hesaplaşılır. O yüzden "yaşamayan bilemez" denir.
Bizde bir kesim insan var, malum...
Bu türden olaylar karşısında önce örtülü bir alaycılıkla memleketini, insanını, devletini aşağılıyor çok daha sonra üzülme yolunu seçiyorlar.
Uzaktan bakınca...
Çok kızmış, çok öfkelenmiş gibiler.
Fakat yakından bakınca...
Sanki seviniyorlar.
"Gördünüz mü, beceremiyoruz!" fikrini ve "geriyiz, gerideyiz, müstahakız, çünkü buralıyız!" ezikliğini meşru gösteren bir kanıt daha bulmanın coşkusunu yaşıyor gibiler.
Hemen sosyal medyaya koşup içlerindekini kusuveriyorlar.
Öyle kötü bir ruh hali içindeler ki...
İnsan acısı üzerinden güncel siyasete dair mesajlar vermek varken durup samimiyetle üzülmeyi vakit kaybı sayıyorlar. 
***

Bu kadar değil tabii...
İşin özü derin.
Boşuna "kolonyalist eğitimin kurbanlarıyız" diye yırtınmıyorum.
Bu öyle bir zihindir ki, burada doğmuştur ama anavatanı uzaktadır.
Etrafına burada kalmaya mecbur tutulmuş bir "yabancı" gibi kırgın ve kızgın gözlerle bakar.
Daha 1960'larda Meksikalı tanınmış sosyal bilimci Pablo Gonzalez Casanova "Dahili Kolonyalizm" adlı çığır açan makalesinde bu tiplerin kendi çevrelerine nasıl saldırgan bir alaycılık ve gizli bir sadizmle baktıklarını anlatmıştı.
Şimdi bu yazıyı yazarken, bir yandan da twitter'a göz atıyorum.
"Bu maden kazalarının olduğu ülke nükleer santral yapmak istiyor arkadaşlar" diye aklı sıra çevresini uyaran ve kendini solcu, çevreci sanan koloni kafaları var.
Birbirlerini alkışlayıp duruyorlar.
Övdükleri gelişmiş ülkelerin uzay mekiklerini düşürdüğünü, bir kasırganın kurbanlarına on beş gün boyunca yardım götüremediğini falan hatırlayan çıkmıyor.
Çok solcular ama sosyalist ülkelerde madencilerin çalışma ve hayat sürelerinin utanç verici düzeyde kısa olduğunu bilen yok! 

yazının devamı için tıklayınız