Darbecileri değil, darbeye maruz kalan siyasetçileri eleştirsin. Tüm ülke yekvücut hâlinde sokaklarda vatan nöbeti tutarken, meydanlarda gözükmesin. Hiç sesi soluğu çıkmasın! Kendi kitlesine, “meydanlara inin, ülkeye sahip çıkın” çağrısı yapmasın. Hatta siyasi kadrolara rağmen, hareketin kitlesi sokağa çıkmışken, kılı kıpırdamasın.

Ülke olağanüstü zamanlardan geçerken, bu siyasi hareket kimsenin aklına gelmesin. Ülkede oluşan millî birlik havasının tam anlamıyla dışında kalsınlar. Söyleyecek sözleri, sözlerini dinleyecek muhatapları olmasın.Cumhurbaşkanı ve başbakan, muhalefet liderleri ile istişareler, basın toplantıları, mitingler düzenlerken, bu sözde siyasi partinin genel başkanının ismi, kimsenin aklına gelmesin. Kimse eksikliğini hissetmesin. “Ülkenin geleceğine yön veren bu görüşmelerde, ‘o neden yok’...” diye sorma ihtiyacını kimse hissetmesin.

Ülke siyaseti için “millî irade”nin geçmişte hiç olmadığı kadar belirleyici olduğu günlerde, seçmenin oyunu almış bu siyasi parti ve lideri, yokluğa mahkûm olsun. Millet iradesinidoğrudan kullanmış, silahlara, tank namlularına ve F-16’lara kendi bedenini siper etmişken, milletin bir kısmının oyunu alan bu siyasi partinin hiçbir ağırlığı ve saygınlığı kalmasın. Darbe girişiminin tahribatını tamir etmek ve yenilerine fırsat vermemek için iktidar ve muhalefet el ele verip, anayasa değişikliği üzerinde anlaşırken; ülkenin sadece bugünü değil, yarını da tasarlanırken, bu siyasi partiye fikrini sorma ihtiyacı doğmasın.

Evet, PKK’nın siyasi kolu HDP’den ve onun eş genel başkanı Demirtaş’tan bahsediyoruz. HDP ve Demirtaş, aslında siyasi aktör olmadıkları, şiddet ve terörden beslenen gayrimeşru aktörler oldukları için aldıkları oya rağmen bu duruma düştüler. “Türkiye partisiyiz” diye seçmenlerini kandırıp oy aldılar ama Türkiye’nin en temel meselesinde, bırakın sahayı, tribünlerde olacak kadar bile varlık gösteremediler! Bunun nedeni, diğer siyasi aktörlerin HDP’ye veya Demirtaş’a karşı takındıkları tutum değildi! Gerçek neden, HDP ve Demirtaş’ın, geleceğe umutla bakmamıza imkân veren, bizi “biz” yapan tüm değerlere karşı ortaya koydukları tutum ve davranışlardı. HDP ve Demirtaş’ın tutum ve davranışları, “söz konusu Türkiye olduğu zaman” her türlü kutsalı yok sayan bir “klasik tavır”a dönüşmüştü.
HDP ve Demirtaş’ın bu “klasik tavrını” şu şekilde özetleyebiliriz:

Vatanı umursamazlar
İnsan hayatına değer vermezler
Kadın ve çocukları kollayıp gözetmezler
Aileye saygı duymazlar
Dini ve mukaddesatı sömürmekten kaçınmazlar
Yalan ve iftiraya başvurmadan söz söyleyemezler
Şiddeti överler
Terörü severler
Ve teröre hedef olmuş masum sivilleri sizden bizden diye ayırırlar

Yukarıdaki günah, zulüm ve şenaat listesinin her bir maddesinin örneklerini HDP ve Demirtaş’ın son bir haftada gerçekleşen terör saldırıları karşısında verdikleri tepkilerde gördük. Çukurun dibine, Gaziantep’te düğün eğlencesine yapılan intihar saldırısında yuvarlandılar. 15 Temmuz sürecinde dahi siyasi aktör olamayan, fikirlerine ihtiyaç duyulmayan, toplumsal bir karşılık inşa edemeyen sözde siyasetleri, ancak 50’den fazla sivilin can verdiği vahşi bir terör saldırısından sonra gün yüzüne çıktı. Ve bu fırsatı da terör saldırısının arkasındaki zihniyetle tamamen örtüştüğünü gösteren bir şekilde kullandılar. Öldürülenlerin HDP’li olduğunu, bu saldırının HDP’ye yapıldığını söylediler. Çok sürmeden Demirtaş’ın yalanı ortaya çıktı. Gerek düğün ailesinde, gerek davetliler içinde beklenildiği gibi AK Parti’lisi de vardı, HDP’lisi de… Fakat doğru olsa ne yazar? Velev ki hepsi HDP’li olsa ne fark eder? Bu erdemlerin Demirtaş ve siyasetinde belli ki karşılığı yok ama biz yine de hatırlayalım; bir yerde masum siviller ölüyorsa, ne ölenlerin ne de öldürenlerin kimliğine bakılmaz.