Sandık ki içeri yolunu şaşıran bir kuş girdi.

Meğer CHP Genel Başkan Vekili, Anayasa kitapçığı fırlatmış.

Kardeşim!

Cumhurbaşkanı değilsin.

Soyadın Sezer değil, sezmeye de muktedir değilsin.

Karşında Ecevit yok

Ne kitapçık fırlatıyorsun?

Zorun ne?

Zoru geçelim de 'yok'a bakalım.

'Yok' nedir, bilir misiniz?

Çok uzun zaman önce, neredeyse tarih sayılacak bir dönemde, bir köyden komşu köye gençler davet edildikleri düğüne gidiyorlar.

Hiç birinin ayağında ayakkabı yok.

Sadece bir kişide ayağına takacağı bir şey var.

O da ayakkabı değil.

Eski bir takunya.

Yolda giderken, diğerleri böyle olmaz diyorlar.

Köye yaklaştıklarında o da takunyalarını bir çalı dibine saklıyor.

Dönüşte sakladığı yerden çıkarmak üzere.

Hepsi birden yalın ayak başı kabak varıyorlar köye.

Bir diğer yokluk hikâyesi meşhurdur.

Çocuklar aç; ağlaşıyorlar.

Pişirecek bir şey yok, ağaç kabuğu bile.

Yaşlı kadın tencere içine biraz su, birkaç tane de taş koyup kaynatıyor.

Çocukları oyalamak için.

Beklerken belki uykuları gelir diye.

Yokluğa dair hikâyelerin sonu gelmez.

Hepsini birden anlatmaya imkân yok.

CHP'nin durumu da bunlardan biri işte...

Karşısında gümbür gümbür yürüyen ve devrimlere imza atan birileri var.

Yapacak başka bir şey bulamıyorlar; yokluk içinde kıvranıyorlar.

Ne yenmek mümkün, ne doğru dürüst saldırmak.

Elden başka bir şey gelmiyor.

Anayasa kitapçığı fırlatıyorlar, garip garip konuşuyorlar.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ