Biz hangi ara bu hale geldik bilmiyorum. 
Nilhan Osmanoğlu… 
Birkaç kez televizyonda gördüm, naif, kültürlü, vatansever, geçmişini bilen, mütevazı ve diğerkâm bir hanımefendi. Sultan 2. Abdülhamit Han’ın torunu. Şahsen kendisini tanımaktan mutluluk ve hayranlık duydum. 
Nilhan Osmanoğlu, ata yadigârı bir hanımefendi. 
Şahsım adına Hun Türklerinden, Göktürklere, Karahan Türklerinden Selçuklulara, Osmanlılardan ve nihayet Türkiye Cumhuriyetine kadar emeği geçen bütün ecdadımı saygıyla ve minnetle yâd eden bir tutum içindeyim. 
Biz farklı devlet yönetim biçimleri olsa da bunların hepsine Türk Devleti demişiz ve onlarla şeref duymuşuz. Hiç birini ötekinden üstün tutmamış ve aşağılamamışız. Ecdadımız arasında ise ayrım yapmayı da doğru bulmayız. 
Nilhan Osmanoğlu Hanımefendi’nin “EVET” diyeceğini beyan etmesinin ardından her konuştuğunun arasından cımbızla bir kelimeyi seçip farklı bir zemine oturtarak böylesi bir linçe dönüştürmeyi gerçekten de çok acımasız, insafsızca ve gaddarca buluyorum. 
Daha doğrusu şiddetle kınıyorum. 
Bir insanın padişah torunu olması suç mudur?
Bir haftadan beri öyle yorumlar yapıldı ki neredeyse Nilhan Osmanoğlu’na bir neden Sultan Abdülhamit’in torunusun sen, diye sormadıkları kaldı! Bu kin, bu öfke ve bu nezaketsizlik nedendir?
Bunu sadece Nilhan Osmanoğlu için sormuyorum…
Bütün insanlık için soruyorum, insanları hakaret etmeden eleştirmek çok zor mudur acaba? Fikirler bu ülkede neden yine fikirlerle çürütülmüyor? İnsanların sözleri, geçmişlerinde sarf ettikleri bir takım cümleleri neden birer savcı meziyetiyle linç aracı haline getirilir ki?  
Yani insanlar birbirlerini eleştirebilmeli ancak insani sınırlar dâhilinde olmalıdır bu! İnsana insanca, adil bir şekilde yaklaşmak çok mu zordur? Merhum Gazeteci Yazar Oktay Akbal’ın çok sevdiğim bir kitabı vardır:
“Önce ekmekler bozuldu, sonra her şey!”
Gerçek şu ki birbirimizi linç etmeye, hakaret etmeye, aşağılamaya bayılıyoruz artık. Velev ki Nilhan Hanımın bazı sözlerini beğenmedik veya işimize gelmedi! Olabilir! Karşılığı bu linç mi olmalıydı? Ey Yurdum insanı, biz bu linç kültürünü nereden ithal ettik böyle?
Başkasının kusurunu örtmede gece gibi ol diyen Mevlana, sanırsınız ki bizim semtimizden hiç geçmemiştir!
“Bir geldi mi ağır ölüm uykusu/ Biter bu dünyanın dedikodusu” 
Diyen Ömer Hayyam’ı hiç mi okumadık? Ölüm hiç gelmeyecek bize zaten!
Biz sevgi, şefkat, merhamet duygularıyla, nezaket ve nezahet ölçülerini ne zaman kaybettik böyle? Hangi ara meselelere böyle gönlümüzle değil, nefretimizle bakar olduk? 
Oysa insan gönülden ibaret değil miydi?
Bir insana saldırırken, bir insanın içine derin kederler yüklerken acaba ne kazanmaktayız, ne kaybetmekteyiz… Bunun muhasebesini hiç yaptık mı?
“İzm, ins’ten mühim değildir!”
İnternette tag açarak “Nilhan Osmanoğlu”na ağzına geleni sayıp dökenler geceleyin yatarken ne hissettiler acaba? Mutluluk mu, ihtikam alma hissi mi,  yoksa pişmanlık mı duydular dersiniz?
İnşallah pişmanlık duymuşlardır. İnşallah keşke’ler içinde uyumuşlardır. 
Gerçekten de bu nezaketsizlik, bu gaddarlık, bu vicdansızlık artık bu milleti kasıp kavuruyor. Küçücük çocuklara, yetişme çağındaki gençlere çok kötü örnek oluyoruz. Güzel ve iyi şeyler için gündem çalışması yapılmazken ne kadar karamsarlık, kötülük ve mutsuzluk barındıran şey varsa içindeyiz…
Allah aşkına, ey insanlar kendinize geliniz!

Meryem Aybike SİNAN-Haber7
meryemaybike@gmail.com
Twitter:@aybikesinan