Tokmak, arka plandaki kişilerin elinde olurdu, gazeteci sıfatlı kişiler de sadece davul taşırlardı. Patronların bile gerisindeki o mahut karanlık güçler belirlerdi çalınacak oyun havasını..

Köşe sahibi gazeteci kapalı kapılar ardında yazılmış metinleri köşelerine taşırlar, yani başkasının görüş ve düşünceleri altına imza atarlar, halkın bundan haberdar olmadığını zannederek kasım kasım kasılırlardı.
 
Derken televizyon çıkıp geldi. Televizyon aynı zamanda görüntü de olduğundan ekranda tokmaksız olmayacağı için davulculara playback yaptırmaya başladılar.
 
Playback, televizyonculuğun rezalet olduğu bir noktadır; ses kuşağının çevirimden önce saptanması, bu kuşaktaki seslerin oyun, ek sesler ya da her ikisiyle birlikte eşlemeli olarak okunması durumudur. Playback denen bu performans şekli genelde çıplak sesine güvenmeyen manken şarkıcı tayfasının kullandığı, cd’den çalıp kameraya şarkı söylermiş gibi yapmak, rejideki cd’de çalan şarkıya jest ve mimiklerle ayak uydurmak.. Kısaca playback senkron tutturma becerisidir denilebilir.
 
O mahut yerde, bir karanlık stüdyoda davul solosunun kaydı yapılıyor, programlarda sunucuya ve konuklarına düşen playback yapmak. Davulcunun playback yapması da çok komik oluyor, çünkü çoğu kez sekron tutmuyor.
 
Medyada eskiden beri playback yapabilen davulcular muteber.. Davulcunun playback yapanına bütün yollar açılıyor; para, şöhret, çevre. Bu yüzden ekranda playback yapan davulcu olmak çok gözde bir meslek haline geldi.

Ne var ki kendini araçsallaştırana aydın denmiyor. Aydın olmak, ne tokmağı başkasında olan davulu taşımaktır ne de playback yapan davulcu olmaktır. Aydın olmak, davulunu alıp meydana çıkarak harbiden istediğin havayı çalmaktır.

Aydının harman olduğu yer medya değil kitaplardır. Aydın olmak, Sezai Karakoç olmaktır. Düşünceyi namus bilmek, hiçbir gücün karşısında eğilmeden hakikatin sözcüsü olmak ve sağlam düşünceyi savunmayı haysiyet meselesi görmektir.