Aksaraylı şair Bekir Coşkun'un gönüllere dokunan Aksaray şiirine yapılan klip de büyük beğeni topladı.
"ÖZLEDİĞİM AKSARAY"
Bir şiirdin sanki şarkı gibiydin,
Kavakların yellerinde Aksaray.
Sevdaya seslenen türkü gibiydin,
Ozanların tellerinde Aksaray.
Görünmezdi evler yeşildi adın,
Sonsuza dek yaşamaktı muradın.
Ulu ırmakla yıllar boyu çağladın,
Boğazların selerinde Aksaray.
Köylüsü Kentlisi alır satardı,
Dönemeyen hanlarından yatardı.
Hatırı sayılı belerin vardı,
Konak tipi evlerinde Aksaray.
Yetmiş bin evliyan revayet odur,
Ervah-ı şerif de yatar doğrudur.
Ta ezelden evliyalar yurdudur,
Her köşende, türbelerde Aksaray.
Katıksız olurdu buğdayın unun,
Kiloluk ekmeğe derlerdi somun,
Kokusu gelirdi öteden onun,
Götürürdük heybelerle Aksaray.
En iyi katıktı helva ile çemen,
Patırmalı yumurtayla melemen,
Bölerdi somonu ikiye hemen,
Mübarekti ellerin Aksaray.
Unutuldu geçmiş tatlı anılar,
Her yere dikildi beton binalar,
Mezarında mahsun yatar analar,
seyrediyor yerlerinde Aksaray.
Bir hayat rüzgarla savrulup gitmiş,
Nameler kesilmiş türküler bitmiş.
Kuşlar bile vatanını terk etmiş,
Bülbül ötmez dallarında Aksaray.
Kurumuş bahçelerbozarmış dağlar,
Kesilmiş ağaçlar bozulmuş bağlar,
Evliyalar bile ervah ta ağlar,
Sağlarında, ses seda yok Aksaray.
Akmıyor ırmaklar kuraklık gelmiş,
Para, bina hırsı insafı yenmiş,
Asırlık ağaçlar bir bircan vermiş,
Hızarcının ellerinde Aksaray.
Utançtan eğilmiş kızıl minare,
Olan olmuş artık bulunmaz çare,
Lale bağlarından gül gelmez yare,
Suna uçmaz göllerinde Aksaray.
Kireçlikten kırk kızların ötesi,
Bademlikti tüm dağların tepesi,
Ne oldu ki soldu birden neşesi,
Bağ yetişmez bellerinde Aksaray.
Ulu idi akan ırmağınadı,
Menziline ulaşmaktı muradı,
Bağ bahçe kavaklık demez sulardı,
Neşe vardı evlerinde Aksaray.
Çğlardı ırmağın akardı suyun,
Ördek, kaz oynardı hem ala boyun.
Üç gün sürer idi düğünün toyun,
Kasabanda köylerinde Aksaray.
Yeşil kentim duyuyorum sızını,
Ağaların çekemedi nazını,
Aşık oğlu; yine aldı sazını,
Elde mızrap, tellerinde Aksaray.
