87'lik dedenin 77'lik kız kaçırma öyküsü

22.05.2009 04:37
3 / 13
Konya Akşehir pazarında sıradan bir gün. Rengârenk, taptaze, iştah açan sebze ve meyveler tezgâhlara sıralanmış, alıcılarını bekliyor. Satıcıların naralarına, haftalık sebze ve meyvelerini almak için pazara gelen Akşehir halkının konuşmaları ekleniyor. Pazar yerine çöken yoğun gürültünün içinde yürüyen 87 yaşındaki Mustafa Çimendere, kalabalığa sırtını dönüp bir tezgâhın önünde birden duruyor. Tezgâhtaki yumurtalara, yeşilliklere değil, satıcıya bakıyor. 77 yaşındaki Ayşe Yuvalı, yıllardır her hafta pazara çıkıyor, köy evinin bahçesinde yetiştirdiği nane, maydanoz, rokayı ve tavuklarının yumurtalarını satarak geçiniyor. Tezgâhın önünde duran yaşlı adama dikkatli bakınca o da hatırlıyor, yıllar önce gelin geldiği köydeki komşuları Mustafa’yı. “Nasılsın, iyi misin” ile başlıyor sohbet, dakikalar geçtikçe koyulaşıyor. “Aslında hiç iyi değilim” diyor Mustafa Çimendere, “32 yıllık karım üç yıl önce öldü. O zamandan beri perişan oldum. Kendi oğlum İzmir’de, uzakta değil ama ilgilenmiyor. Altı oğulluğum aynı bahçede oturuyor, bir tanesi kapımı çalıyordu, artık o da gelmez oldu. Evladın ne faydası var?” Ayşe Yuvalı “Benimkiler de aynı” diyor, “Beş oğlum 2 gızım va da 26 yıl önce gocam göçtüğünden beri kendi başıma yaşıyom. Hepsi dağıldı gettiler. Bir oğlan sade aynı köyde ama kapıdan bile bakmaz.”
Konya Akşehir pazarında sıradan bir gün. Rengârenk, taptaze, iştah açan sebze ve meyveler tezgâhlara sıralanmış, alıcılarını bekliyor. Satıcıların naralarına, haftalık sebze ve meyvelerini almak için pazara gelen Akşehir halkının konuşmaları ekleniyor. Pazar yerine çöken yoğun gürültünün içinde yürüyen 87 yaşındaki Mustafa Çimendere, kalabalığa sırtını dönüp bir tezgâhın önünde birden duruyor. Tezgâhtaki yumurtalara, yeşilliklere değil, satıcıya bakıyor. 77 yaşındaki Ayşe Yuvalı, yıllardır her hafta pazara çıkıyor, köy evinin bahçesinde yetiştirdiği nane, maydanoz, rokayı ve tavuklarının yumurtalarını satarak geçiniyor. Tezgâhın önünde duran yaşlı adama dikkatli bakınca o da hatırlıyor, yıllar önce gelin geldiği köydeki komşuları Mustafa’yı. “Nasılsın, iyi misin” ile başlıyor sohbet, dakikalar geçtikçe koyulaşıyor. “Aslında hiç iyi değilim” diyor Mustafa Çimendere, “32 yıllık karım üç yıl önce öldü. O zamandan beri perişan oldum. Kendi oğlum İzmir’de, uzakta değil ama ilgilenmiyor. Altı oğulluğum aynı bahçede oturuyor, bir tanesi kapımı çalıyordu, artık o da gelmez oldu. Evladın ne faydası var?” Ayşe Yuvalı “Benimkiler de aynı” diyor, “Beş oğlum 2 gızım va da 26 yıl önce gocam göçtüğünden beri kendi başıma yaşıyom. Hepsi dağıldı gettiler. Bir oğlan sade aynı köyde ama kapıdan bile bakmaz.”