Hayatımız bir hikâye, kıssa, masal değil midir? Otobüste, tramvayda, vapurda veya iki kişinin bir araya geldi her yerde birbirimize hikâye anlatmıyor muyuz? Sosyal medyanın bu kadar şahlanması, dizilerin, ekran başına insanları adeta kilitlemesi başka ne ile izah edilebilir?

            Her insan olağanüstülüklere muhtaçtır!

            Ben de bir hikâye (öykü değil) anlatayım da rahatlayalım:

            Bir zamanlar bir kasabada, halkın olaylar karşısında kendisine başvurdukları, rahat ve huzurlarını onun nasihatlerinde, isabetli görüşlerinde gördükleri bir bilge kişi vardı. Bir gece o kasabanın bütün köpekleri öldü! Sabahleyin kasaba halkı o bilgeye vardılar ve durumu anlattılar.

            Bilge: “ Sizin kurtuluşunuz onların ölümünden olabilir!” dedi.

            Ertesi gece kasabanın bütün horozları öldü. Kasaba halkı yine bilge kişiye gidip durumu ona haber verdiler.

            Bilge: “ Sizin kurtuluşunuz ola ki onların ölümündendir!” dedi.

            Halk, “ Köpekler bekçimiz, horozlar müezzinimizdir; bunların ölmesinde ne iyilik olabilir?” dedi.

            Bilge: “ Sırları ve bütün gizlilikleri bilen Allah’ın bunun altında bizim akıllarımızın eremeyeceği gizli bir sırrı vardır.” dedi.

            Daha sonraki gece ne kadar ateş yakmak istedilerse hiçbir tutuşturucu ateş almadı. Bu sefer kasaba halkının aklına, “Başımıza gelen bela nedir?” düşüncesi düştü.

            Ertesi gün, o gece düşman askerlerinin o kasabanın civarına saldırıp bütün şehirleri yağmaladıkları, kasabanın yakınına varınca hiçbir ışık görmedikleri, horoz sesi ve köpek havlaması işitmedikleri için kasabanın harap olduğunu zannettikleri anlaşıldı. Böylece halk kurtuldu ve bilgenin her defasında söylediği “Ola ki kurtuluşunuz bundadır.” sözü doğru çıktı.

            Bir başka bilge zat da şöyle der: “ Eşek, otlağın yolunu bilir de, münafık Allah’a varan yolu bilmez.” Münafık, iç dünyası haydutlaşan kişidir. Haydutlar kimseyi tanımazlar! Güya her şeyi çarpık aklına vurur, suret-i haktan gözükür ve halkın içine nifak saçar. Kâfirin saf zehrini, münafık sulandırarak kendi toplumuna içirmeye çalışır.

            “ Bülbül güle, karga çöplüğe götürür.” der, Mevlâna. Yıllarca bu “efendiler”in peşinde çöplükleri kokladı bu millet. Manevi dünyamızın büyük darbe alması bir yana, maddeten de her şeye muhtaç eylediler. Uzun baskıların getirdiği acılardan “ah!” ettikçe, darbelerle milleti sindirdiler.

            “ Her şey üstüne gelip, seni dayanamayacağın bir noktaya getirdiğinde sakın vazgeçme! İşte orası kaderinin değişeceği noktadır.” (Mevlâna) İşte şimdi o noktada bulunuyoruz. Bu milletin horozları öldü, köpekleri öldü, ateşleri yanmadı; ama bugün bütün bu olup bitenlerin hayırla neticeleneceğini gördü, sabırla direniyor ve kâfirlerle birlikte münafıklar yas tutuyor!

            Yüz yıllık kuyulardan Yusuf olduk çıktık; Mısır’a sultan olmaya gidiyoruz.

            Meryem’e atılan iftiralar, zulümler; Meryem yüzlü kızlarımız/ kadınlarımızın kucağında, İsa suretinde çocuklara dönüştü ve hayata dahil oldular.

            Hira’da demlenen ruh Medine’yi kurdu; şimdi Mekke’nin fethi için yollara düştü.

            Bütün bu güzelliklere giden yolun açılmasında elbette her mazlumun “ah”ı açıcı rol oynadı; fakat 28 Şubat zulmünün yurt dışına savurduğu –özellikle- genç kızlarımızın, masa bulamayıp, yerlere serdikleri gazete kâğıtlarının üzerinde, peynir ekmeklerini, gözyaşlarına sarıp yemelerinin büyük payı olduğunu düşünüyorum. Bir mazlumun gözünden akan yaşa denk, dünyada bir bomba yapılmadığını, yapılamayacağına inanıyorum.

            Müslüman; hiçbir şart altında kaybı olmayan insanın adıdır.

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci