Dahası  -gülmeyin ama-, bunun yanına, ideolojik dememiş olsalar da, ‘bere'yi de ilave etmişler.

90'ların sonunda İ. Ü. Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü öğrencisi olan Hanife Gökdemir, o dönemde önce başörtülerinin üzerine geçirdikleri bere, sonrasında da aynı niyetle kullandıkları perukla okula devam etmeye çalıştıklarını, ancak bir gün okul kapısında ‘Bere ve ideolojik peruk yasaktır' yazısıyla karşılaştıklarını anlattı, MAZLUM-DER'in panelinde.

‘İdeolojik peruk' ve ‘bere' yasağı, toplum olarak yaşadığımız kabus gibi bir dönemin komedi unsurları gibi anlaşılsa da, değil.

Bu topraklarda nasıl yetiştiklerine akıl ermeyecek ayrık otlarının, bu memleketin gerçek sahiplerine yaşattıkları trajedinin unsurlarından birisi sadece.

28 Şubat Süreci başlayınca, üniversitelerin yöneticileri esas vazifelerinin eğitim-öğretim değil, kız çocuklarımızın okullara başörtüleri ile girmesine mani olmak olduğunu hatırlamışlar ve bütün mesailerini buna harcar olmuşlardı.

İstanbul Üniversitesi'nde başlayan başörtüsünü yasaklama girişimi, bu üniversitedeki öğretim üyelerinin üstün gayretleri(!) sonucunda başarıya ulaşmış ve yasak bütün ülke sathındaki üniversitelere yayılmaya başlamıştı.

 İstanbul Üniversitesi'nde başörtüsüne karşı verilen savaş, kolaylıkla neticeye ulaşamamıştı tabii.

Önceleri uzun saçlı, top sakallı, küpeli gençler ve mini etekli kızlar da yasaklılar listesindeydi. Ancak bunlarla ilgili yasak dolgu malzemesiydi  ve sonunda esas hedeflerine, yani başörtülü kızlara yöneldiler.

Yaptıklarının yanlış olduğunu, herhangi bir hukuki temele dayanmadığını biliyorlardı. Ancak onlardan istenen bu idi ve muhtemelen birçoğu da buna taraftardı zaten.

İlk adım başörtülü öğrencilere kimlik kartı vermemekle atılmıştı. Okula yeni kayıt olacaklar neyse de, ikinci, üçüncü ve son sınıflarda okuyan talebeler şok olmuşlardı, çıkarılan bu ‘yeni icat' sebebiyle. Öyle ya, yıllardır okudukları ve daha önce başörtülerini sorun etmeyen okulları, şimdi  kendilerine kimlik vermiyordu; dolayısıyla derslere giremeyeceklerdi.

Yeni başlayanlar ise ‘ikna odaları' ile tanıştılar.

İkna odaları, aslında zorlama odaları olarak iş görüyordu. Buraya sırayla alınan öğrencilere, başörtülerini çıkarmadıkları takdirde okula devam etme şansını kaybedecekleri, dolayısıyla kendilerinin ve ailelerinin üzülecekleri söyleniyor, ‘ikna edilmeye' çalışılıyorlardı.

İkna olmuş gibi gözükmek yeterli değildi tabii. İkna olanların bunu ispat etmeleri, kamera önünde başörtülerini -yüzlerinde mutlu bir ifadeyle-, çıkarmaları isteniyor; dolayısıyla ilerde bir sıkıntı olursa, bunu kendiliklerinden yaptıkları şeklindeki savunmaya malzeme hazırlıyorlardı.

Başörtülü kızlarımız, bere kullandılar bir dönem. Yasakçılar uyanıktı ama; kapılara koydukları görevliler ‘berenin altından saçların bir kısmını görmek istediklerini (Bu sözü söyleyenin hesabı neyse ama, söylenmesini isteyecek kadar alçalanlar vardı demek) söylemeye başladılar.

Bere formülü sıkıntı olmaya başlayınca, peruk usulü bulundu, pek içe sinmese de.

Derken o şaka gibi duyuru asıldı duvarlara: ‘Bere ve ideolojik peruk yasaktır!'

Kızlarımız, birilerinin zannettikleri gibi başörtülerini başkaları arzu ettiği için değil, Yaratan emrettiği için takıyorlardı ve gerekirse okullarını feda eder ama o kutsal emaneti yere düşürmezlerdi.

Ve bir dönem hakikaten büyük bedeller ödendi; kolaylıkla unutulması mümkün olmayan bedeller hem de!

Ekrem Kızıltaş - Haber7

ekremkiziltas@gmail.com