24 Haziran seçimlerine katılım oranı yüzde 87 olarak gerçekleşti.

Avrupa’nın çoğu ülkesinde, ABD’de, bu oranların yüzde 50’lerin altında kaldığını biliyoruz.

 

 

Bu, bir yönüyle bizim ülkemizde toplumun ülkenin geleceğine dönük duyarlılığını yansıtıyor, öbür yönüyle de siyasetin, iktidar değişikliklerinin ülke istikrarını koruma ya da türbülansa girme anlamında ne kadar riskli bir durum ortaya çıkardığını.

 

Şunu söylemeye çalışıyorum:

Avrupa ülkelerinin çoğunda sandığa katılım oranının düşük olmasının bir nedeni, seçimlerin insanların kurulu düzenlerini etkileme kapasitesinin zayıflığı ile de açıklanabilir.

Ama bizde öyle değil.

“Benim yarınım ne olacak, çocuklarım, torunlarım nasıl bir ülkede yaşayacak, kazanımlarımızı kaybeder miyiz” gibi korkular, sandık motivasyonunun temel gerekçelerinden birini oluşturuyor.

 

24 Haziran seçimlerine katılım oranı bahsine böyle bir girişten sonra devam edebiliriz.

CHP’nin Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce, verdiği mesajların güvenilirliği ayrı bir tartışma konusu olsa da, meydanlarda ciddi kalabalıklar topladı.

“Hayır bloku” daha önceki seçimlerde örneğini görmediğimiz güçlü bir motivasyonla seçimlere hazırlandı.

‘Kandırma yetenekleri güçlü’ polemikçi yeni bir yüzün sahneye çıkmış olması, ya da “Tayyip Erdoğan’ı devirmek için bu son şansımız” duygusu bu motivasyonun temel kaynağını oluşturdu.

Son haftaya girilirken, Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ikinci tura kalma ihtimali, Meclis’te de Ak Parti’nin çoğunluğu kaybetmesi gibi riskler belirgin hale geldi.

 

AK PARTİ SEÇMENİ TEHLİKEYİ GÖRDÜ SANDIĞA KOŞTU

 

Muhalefetin yüksek motivasyonu, hiç fark etmedikleri halde sonuç anlamında kendi kendilerine kurdukları tuzağın bir yansıması olarak karşımıza çıktı.

Şöyle ki;

Seçimlerin rahat bir şekilde kazanılacağını düşünen, ya da en başta ‘cezalandırma’ duygusuna teslim olan geniş bir Ak Parti kitlesi bunu gördü.

Bu kitleler, iktidarın değişmesiyle 16 yıllık kazanımların berheva olacağını, ülkenin tıpkı Haziran 2015 seçimleri sonrasında olduğu gibi sonu belirsiz bir kaos iklimine sürüklenebileceğini anladılar.  

Muharrem İnce’nin eski dönemlerdeki görüşleri de arşivlerden çıkınca, kampanya döneminde verdiği güvencelerin inandırıcı olmadığı görüldü.

Köprüyü geçene kadar durumu idare etmeye dönük bir söylem vardı muhalefet adayının dilinde.

 

Hem seçimlerin ikinci tura kalma ihtimali, hem de İnce’nin inandırıcılık sorunu, özellikle son hafta küskün, kızgın, kırgın, öfkeli gibi tabirlerle tarif edebileceğimiz geniş kitleleri rehavetten çıkardı.

Herkes sandık başına koştu.

Ve katılım oranının yüksek çıkması, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a girdiği seçimlerde aldığı en yüksek oyu getirdi.

 

O son bir haftada bir sürü şeyin insanların aklına üşüştüğünü düşünebiliriz.

Mesela Haziran 2015 sonrası yaşadıklarımız.

Hendek terörü, Suriye’deki Rojava projesinin Türkiye topraklarına taşınması projesi, metropollerde haftalık dilimler halinde patlayan bombalar,

insanların evlerinden çıkamaz hale gelmeleri, 15 Temmuz vs.

 

Üstüne kırılganlıkları artmış ekonomi için gelen felaket senaryoları…

Onun üstüne, devr-i sabık hesapları…

Kazanımların kaybedilmesi…

FETÖ’nün geri dönüşü…

 

Tek tek ya da hepsinin birden özellikle son hafta insanların aklına düştüğünü söyleyebiliriz.

 

24 Haziran’a gidilirken anketler yüzde 51,52 bandında bir oy oranını gösteriyordu.

Böyle rakamlar doğal olarak yüzde 48/49 bandına da açık kapı bırakıyordu.

Ki, Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aynı anketler Erdoğan’ın yüzde 55 oy oranıyla rahat bir zafer edeceğini söylediği için o rehavet kısmen oluşmuş, sandığa katılım yüzde 73 civarlarında çıkınca tahminlerin sonuçlara yansıması da başka türlü olmuştu.

 

Kısaca şunu söylüyoruz:

24 Haziran seçimlerine katılım oranının yüzde 87 çıkmış olması, cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ilk turda bitmesinin gerekçelerinden birini oluşturmuştur.