Nesillerin yalnızca dostları değil; düşmanları da tanıması gerekir. Bu zaruret, sadece ferdî hayatta değil, devlet ve millet hayatında da geçerlidir. Ama bu değişmez gerçeğe rağmen bugünkü nesillerin  ASALA'yı tanıdıkları söylenemez. Bu eksikliğin ilk sorumlusu arkadan gelen nesiller değil, o nesillere dost ve düşmanı öğretmeyen aile, okul ve medyadır.

ASALA, bir Ermeni terör örgütüydü. 1915 olaylarının intikamını almak ve Doğu Anadolu’yu canımızdan koparmak için kurulmuştu.
Bu  intikam örgütünü kurduranlar, vaktiyle Taşnak ve Hınçak terör çetelerini kurdurup Osmanlıya saldırtan, devleti sona zorlayan ona "hasta adam" diyen aynı Batılı başkentlerdi. Osmanlı, Ermeni teb'aya/vatandaşlara "millet-i sadıka" derken, haçlı dünyası bu sadık unsurdan bir zalim düşman çıkartmıştı.
Osmanlı arkada kalmış, dünya savaşları çoktan bitmiş, güya bağımsız bir de Ermeni devleti kurulmuş olmasına rağmen o olaylardan yarım asır sonra 1970'lerde elinde silahla ASALA ortaya çıkmıştı. Haçlı Batı, Sevr emelleri uğruna Ermenileri kullanmaya devam ediyordu.
ASALA çeteleri, dünyanın muhtelif merkezlerinde çok sayıda büyükelçi, konsolos, kâtip ve polis gibi hariciye memur ve çalışanımızı şehit etti. Bu cinayet haberleri, 1970'lerde manşettir. Ne var ki o manşetlerin bugün iletişim fakültelerinde  gençlere okutulduğundan emin değiliz.
Adı geçen örgüt, doludizgin giderken birdenbire önce sustu, sonra da izini kaybettirdi.
Üst akıl ona "maşa dururken elini yakma demişti". Maşa, Kürtlerdi. Bazı Kürt gençleri üniversitelerde önce Marksist/Leninist sonra da silahlı ayrılıkçı Kürtçüler yapıldı. ASALA yerine ikame edilen bu yeni kanlı örgüt, PKK'ydı. O da tıpkı Taşnak ve Hınçak gibi köy, yol-bel keserek Türkleri ve Kürtleri katletme yoluyla sesini duyurdu. 
PKK o günlerden bu günlere geldi.
Haçlı Batı, 15 Temmuz hain darbe teşebbüsünden sonra Sevr uygulama programını gözden geçirme ihtiyacını hissetti. Bu uygulama programında PKK üst akılgillerin silahlı taşeronu, FETÖ/PDY ise takıyyeci taşeronuydu.
15 Temmuz gecesinde güneydoğu hudutlarımızda nöbetteki askerler geri çekilmişti. Darbe muvaffak olsaydı PKK çapulcuları, içeri girip kukla devletini ilan edecekti.
İsyan, hüsranla bitti. Halbuki üst akılgiller politik ortaklığı darbenin akıbetinden öylesine eminlerdi ki aksi olunca bir ay boyunca sanki düşünme ve konuşma melekelerini kaybettiler. Kendilerine gelince yasak savma kabilinden Ankara'ya geçmiş olsun dedikten sonra yeni bir taşeron bulma ve yeni bir strateji için yola koyuldular.
Barzani ihtilafı, 15 Temmuz'un sonucudur. Üst akılgiller daha düne kadar Türkiye ile petrol satış mukavelesi yaptı diye Barzani'nin burnundan getiriyorlardı. Şimdi ise şartlar değişmişti. Çağdaş Lawrence'lerini devreye sokarak Barzani'yi tehdit, vaad, şantajla ikna ettiler. DEAŞ ellerinde renkli çamur oyuncaktı. Onunla meşruiyet oyunları kurgulayacak ve Barzani'ye haklılık mesnedi çıkartacaklardı. Proje ise belliydi. Erbil'den İskenderun'a yekpare bir Kürdistan. Bu Kürdistan'da Kürtlerin  her tonu yer alacaktı...
Barzani'ye Allah akıl versin. Bağımsız Kürdistan'ı İsrail'in kendisinden daha çok istemesindeki malum niyeti neden anlamaz.
O anlamasa bile aklıselim sahibi Kürtler ve hepimiz anlıyoruz. Ermeni militanlar da Kürt militanlar da 'Büyük İsrail'e taşeronluk yapmaktalar.
Türkiye'nin bu yeni Sevr ihanetine müsaade etmesi imkânsızdır. 
En az 15 sene önce yazmıştık.
O günkü bir yazımızın başlığı şöyleydi:
-Ankara'nın savunması Kerkük’ten geçer!
İhanet projesinde hem Kerkük düşürülmek ve hem de Orta Doğu ile göz ve gönül temasımız kesilmek istenmekte.
Barzani kendisine yazık etti.
Ankara düşünmeli. Neçirvan Barzani, yoksa daha mı akıllı? O, Ankara'ya daha mı yakın? Daha mı samimi? Destek verilse Kuzey Irak'ta oyun belki de içten çökertilir.

Türkiyegazetesi