Geçen haftadan beridir kamuoyunda 11. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün yaptığı açıklamalar ve ardından Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın verdiği cevap konuşuluyor.

Cumhurbaşkanı Erdoğan aslında üzgün. Evet kızgın ama en çok bence yaralı. 2013 yılı Türkiye’nin kuşatılma yılının başlangıcıydı. Yani ilk küresel çapta büyük saldırı 2013’te gezi terörizmiyle başladı. O günlerde Cumhurbaşkanı olan Abdullah Gül, bu ölüm – kalım mücadelesinde Başbakan Erdoğan’ın tam olarak yanında mı yer almıştı? Hayır. Devletin en mahrem yerlerinden biri olan Başbakanlık işgal edilmek istenmiş böylelikle tek hedefin dönemin Başbakanı Erdoğan olduğu tescil edilmişti.

Sonrasında devletin tüm kırılma anlarında Abdullah Gül, Erdoğan’ın yanında mıydı? Maalesef koca bir hayır.

17 – 25 Aralık yargı darbesi, Mit Tırları ihanetinde Abdullah Gül neden bir açıklama yapma gereği duymadı? Tarihler 2007 yılını gösterdiğinde ‘Cumhurbaşkanı adayımız kardeşim Abdullah Gül’ derken Erdoğan ne kadar samimiydi değil mi? Kendinden önce yol arkadaşını devletin en tepesine layık görmüştü.

Peki Türkiye’nin en kırılma anı olan Cumhurbaşkanlığı yönetim sisteminin değiştiği 16 Nisan’da kendisini görmediğimiz gibi alttan alta mevcut sistemin iyi olduğunu ve hayır cephesinin yanında olduğunu gördük.

Son olarak KHK değişikliğinde ise bu kez tam olarak karşı cephede yer aldığını gördük. Evet, insan hür iradesiyle istediği her şeyi düşünebilir ve söyleyebilir. Ama asıl ters mesele şu: devlet bu kadar kritik eşiklerden geçerken sessiz kalıp ya da karşı tarafta olmak hangi dava,  hangi yol arkadaşlığına denk düşer?

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın üzgün ve kızgın olması vefasızlığadır.

Evet, bu saatten sonra artık hiçbir şeye hayret etmeyeceğimiz vakitlere geldik.

Ama her zamanki gibi biri er meydanında yiğitçe dövüşürken, diğeri perde arkasından kaçak dövüşmeye çalışacak.  

Sonuç mu? Aynı sıklette olmayanların kurallar gereği aynı mindere çıkması yasak.