- Şehir girişlerinde görüntü kirliliğinden başka bir işe yaramayan reklam tabelaları,

- Çarpık yapıların katlettiği şehir siluetleri, çanak antenlerle dolu çatı manzaraları,

- Billboardlardan sürekli göz kırparak şehirde değil de kendi çiftliklerinde dolaştığımız hissi veren belediye başkanları, 

- Trafikte hayatın anlamını çözdüren ya da felsefe dersi alıyormuş hissi uyandıran otomobil/kamyon arkası yazılar,

- Ziyaret, ziyafet, kıyafet kuralını muntazaman uygulayan, tüm ziyaretleri paylaşarak sosyal medya hesaplarını kebapçı dükkânına çeviren ‘çalışkan’ bürokratlar,

- Siyasetin gidişatını görünce 'herkese eşit mesafedeyim' maskesini çıkararak dümeni doğruca iktidar sularına kıran yöneticiler,

- İktidardan parazit misali beslenenler,

- 'Anamuhalefet'in parlamenter sisteme ait bir kavram olduğunun hâlâ farkına varılamaması,

- Muhalefetin varyete veya bulvar komedisi sorunu,

- Pusulasız siyaset, yalan bağımlıları, yalan da olsa güzel yaklaşımı,

- Uzayda dahi devam etme potansiyeli bulunan trafik magandalığı; trafikte terörün 50 tonunu sergileyenler, makasçılar, kornacılar, egzoz patlatanlar, sinyal özürlüler, ambulansa dahi yol vermeyen Serengeti kaçkınları,

- Toplu taşımada yüksek sesle telefonla konuşan, kulaklık takmayıp bütün otobüsü-metroyu kendi Spotify listesine mecbur bırakan adabı muaşeret yoksunları,

- Ağır aksak sürdükleri araçlarından yüksek sesle müzik yayını yapan; yere tükürmekten, çöp atmaktan bir türlü vazgeçemeyen ne diyeceğimi bilemediklerim,

- Çağdaşlığı kıyafet avcılığına hapseden narsist-sekülerler,

- Yanlış, kötü, ilkel, sapkın ne varsa yapana değil de dine mal etmeye çalışanlar, kendileriyle birlikte takipçilerini de felakete sürükleyen din şizofrenleri,

- Yakında yapay zekâ versiyonları da çıkacak olan düğünlerde ve kutlamalarda havaya ateş açanlar,

- Trafik ışığında cama yapışan satıcılar,

- Her fırsatta ona buna sataşan, başkalarına eziyeti maharet sayan, işkenceyi, şiddeti hatta cinayeti dizi film gibi algılayan insanımsılar,

- Gerçeğiyle çakmasıyla çete ve mafyalar, televizyon dizilerindeki karakterlerin gölgesinde kendilerini arayanlar,

- Beyazlaşan hatta beyazlaşmanın cılkını çıkartan muhafazakârlar,

- Yapılan hataları meşrulaştırmaktan veya ucuz bir bahane olmaktan öteye geçemeyen “gençlikte her şey olur” anlayışı, 

- "İnsanın olduğu yerde her şey olur" diyerek her türlü rezaleti estetize etme çabası,

 - Sürekli çalışıyoruz, yiyoruz, içiyoruz, eğleniyoruz mesajı veren teşhir hastaları,

- Özgürlüğü ve değeri kültür endüstrisinin kapanlarında arayan kayıp kuşaklar,

- Hezeyanları, cehaletlerini gizleme çabaları, kapitalist ve temel içgüdüleriyle ünlüler,

- Kurumları kanser hücreleri gibi saran dedikodu, ayak kaydırma, yalakalık ve iş yapmama kültürü, 

- “Kardeşim ben seni bilmem ama…” diye başlayan tartışmalar,

- Gelişmişlik ölçüsü sanılan dev AVM'ler; efsane indirim tabelalarının görünmeyen yüzleri,

- “Son dakika” diye her dakika flaş haber geçen televizyon kanalları,

- Sokakları işgal eden kaldırım üstü otoparklar,

- Her fırsatta tripodla video çekmeye çalışan fenomen adayları,

- Beyinsel hasarlara yol açan magazin ve sabah kuşağı programları,

- Boş duvarlarda arzı endam eden  “Ali Ayşe'yi seviyor” ilanları,

- Otobüs duraklarının, parkların ve piknik alanlarının süsü haline gelen çekirdek kabukları,

- Toplantıda konuşmayıp çıkışta her şeye yorum yapan mesai arkadaşları,

- Gürültülü matkapla yapılan tadilatlar,

- Her konuda uzman kesilen sosyal medya yorumcuları,

- Kriz döneminde türeyen sivrisinekler,

- Bütün dehşetini günlerce seyrettikleri halde hâlâ orman yangınına sebebiyet verme aymazlığı sergileyen orman katilleri,

- Adaletini kendin sağla anlayışı,

- Sokaklarda başıboş köpeklerin yokluğunu aratmamaya çalıştıkları halde bir türlü köpekler kadar ilgi çekmeyi başaramayan aynı havayı solumak zorunda kaldıklarımız,

-  Kafe, restoran, AVM, turistik tesisler vb. mekânlarda boş yer bırakmayarak ekonomik kriz konusunda kafa karışıklığına neden olan ‘tüketiyorum o halde varım'cılar,

...Prof. Dr. Hakan Aydın / Haber7