Samimi olarak söyleyeyim..

Şahsımla alay eden, kafa bulan, hatta tahkir eden nice okur yorumlarına, “Onaylayın, internet sitesinde yayınlansın” diyen bir bakış açısına sahibim..

Şahıslara tapmayalım..

Egomuza zirve yaptırmayalım..

Kendi kendimizle alay bile edebilelim..

Hepsine eyvallah.

Ama, inancımıza ne kimse laf söylesin..

Ne de biz söyletelim..

Dini kavramlarla, kimse kafa bulmaya kalkışmasın..

Ahiret, cennet, cehennem, din, iman kavramları komediye malzeme yapılmasın..

İnanmayabilirsiniz..

Dini vazifelerinizi hakkıyla yapamıyor olabilirsiniz..

Ama dindar insanları, sırf inançlı oldukları için tahkir edemezsiniz.

Başka insan gruplarına göstermediğiniz nobranlığı, sırf yumuşak huylu insanlar diye, dindarlara göstermeyelim..

Sevgi de, saygı da karşılıklıdır.

Dindar insanlara saygı gösterdikten sonra,  onlardan saygı bekleyebilirsiniz.

“Seni dindarlığın nerede kaldı? Sana saygı göstermeyene de sen saygı göstereceksin ki, onlardan farkın olsun” diyen doğrucu Davut’lara da itiraz etmem..

Ama hatırlatırım..

“Hristiyanlıkta, ‘Sağ yanağına vurana, sol yanağını çevir’ emri vardır.. Ama bizim inancımızda, ancak ‘dervişlik’ aşamasında bu olabilir..”

Sözü, dün toprağa verilen, oyuncu Ferhan Şensoy’a getireceğim..

Ne yalan söyleyeyim..

Hatırası hiç de iyi olmasa da..

Son yıllarda geri plana çekilmiş bir görüntü verdiği için..

Kendisi ile ilgili bir şeyler yazmak da istemiyordum..

“Seveni var, istismar edeni var.. Her ölenin arkasından da, bir şey yazmaya mecbur değiliz” diye düşünüyordum..

Ama gelin de, sabır taşı bile olsanız, çatlamayın..

“Yıllarca beraber dostluk yaptık” şeklindeki girizgahtan sonra, Engin Ardıç’ın hatırlattığı şu: “Televizyon kamerasına yekten ‘Ordu darbe yapsın’ demişti de, ‘Arkadaş sarhoştur, kusuruna bakmayın’ diye kurtarmıştık...” 

“Gelmiş, geçmiş” diye üstü kapatılacak bir konu değil..

O darbeler, yüz binlerce insanın gözyaşı demek..

Özgürlüklerinin kısıtlanması demek..

Bir yandan “Sanat” deyip, bir yandan da “Ordu darbe yapsın” demek..

Benim izah edemeyeceğim bir şey.

Her neyse..

Onu da geçelim.

Ama en azından..

“Kendisini sevenler” olarak takdim edilenler..

Cenaze töreni sırasında bari..

Hem ölene saygı, hem de topluma saygı açısından..

Birazcık kendilerine çekidüzen verseler..

Bizi de, zorla sahaya çağırmasalar..

Ferhan Şensoy konusuna beni zorla değindiren de, tiyatrocu arkadaşı Cihat Tamer!

Bir cenaze töreninde, oraya buraya saldırmanın, ne alemi var, biri çıkıp izah etse..

Saldırmadan, inançlarla alay edilmeden, vefat edenle ilgili hatıraları anlatılıp, görev ifa edilse, ne olur, acaba?

İsmine bakarsanız, dindar bir ailenin çocuğu olması gereken Cihat Tamer, bakın dünkü cenaze töreninde neler diyor:

“70 senedir bu ülkeyi din bağımlısı hükümetler yönetiyor.”

Bana, bu yazımdan dolayı, artık klasikleşmiş şekilde, “Ölülerin arkasından hayırla konuşmak gerekir” tavsiyesinde bulunacak Ferhan Şensoy sevdalılarına sorayım..

Cihat Tamer’in yaptığı, nedir şimdi?

Hani bununla yetinse..

Neyse..

“Bu yetmez.. Bir de cami duvarına işemem lazım” dercesine..

Devam ediyor:

“Ferhan şimdi Rasim’ine, Münir ve Erol ağabeylerine kavuştu. Hep birlikte orada kafayı çekiyorlardır.”

Tekrar söyleyelim..

Ahirete inanmayabilirsiniz.

Kendiniz hesabını verirsiniz..

Ama halkının büyük çoğunluğu Müslüman olan bir ülkede, “Ahirette kafayı çekme” üzerine bir cümleyi, bir cenaze töreninde nasıl kurarsınız?

Sizin sanatınız bu mu?

Sanatın size kazandırdığı ufuk bundan mı ibaret?

Başka bir sözünüz yok mu sizin?

İçmek..

Hayatta iken içmek..

Sonra, ölünce de..

Kafa dengi ölmüşlerle buluşup..

Yine içmek..

Her şey bundan mı ibaret, sizin dünyanızda?

Hangi akıl sahibi, bu adamın, sevdiğini söylediği kişinin cenaze töreninde sarfettiği bu sözleri savunabilir?

Hani mantık sahibi, “Bu sözlerde hiçbir sakınca yoktur” diyebilir?

Tamam, kimsenin arkasından konuşmayalım.

Ama..

Biz kimseden çekindiğimiz için falan değil..

Riyakarlıkları ortaya koymak için, cenaze törenlerinde sergilenenlere değiniyoruz..

Yargıtay’ın yeni bir binaya geçişinde dua edilmesine karşı çıkanlar..

“Laik devlet bitti.. Yıkıldı.. Mahvoldu” diye, ter ter tepinenler..

Afedersiniz..

Öldüğümüzde..

Sizler de, bizler de..

Bir imamın önündeki tabutta uzanmış, yatarken..

Dualar ediliyor..

O dualara, belki de şimdilik ses çıkartamayanlar, hatta katılanlar..

Dünkü cenaze törenine katılanlar için söylemiyorum..

Yargıtay binasındaki duaya karşı çıkan Merdan Yanardağ ve benzeri tipler için söylüyorum..

Hangi mantıkla, hangi akılla, yeni yapılmış bir büyük kompleksin açılışındaki duaya karşı çıkarsınız?

Sosyalist iseniz..

Söyleyin, kendinize de öyle muamele edilmesini isteyin..

Başka bir inançta iseniz..

Onu söyleyin..

Bir binanın açılışındaki “dua”dan rahatsızlığınızı ifade edip, aynı gün de bir arkadaşınızın cenazesini, “kafa çekme” muhabbetleri ile sulandırıp, kendi kafa karışıklığınızın esaretine malzeme yapmayın.

Ölüleri hayırla yad edelim..

Ama ölülerin üzerinden, dindarlara hakaret etmeyelim..

Dini inançlarla kafa bulmaya çalışmayalım..

Şu kişiye yönelik, bu kişiye yönelik ironi yapabilirsiniz.

Ama, inançları, kutsal kabul edilen kavramları ironiye malzeme yapmak.

Sanatçılığın değil; olsa olsa sığ kafalılığın, yeteneksizliğin sonucudur.

“Ben sanat konusunda yetersizim. İşin kolayına kaçıp, saldırayım” demenin tezahürüdür..

A. İhsan Karahasanoğlu / Yeni Akit Gazetesi