Tarih Diyor ki; Osmanlı Okudu Cihana Hükmetti. Okumayı Bıraktı ve Yıkıldı

Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın ismiyle.

1- Yaratan Rabbinin adıyla oku!
2- İnsanı bir kan pıhtısından yarattı! 
3- Oku! Rabbin sonsuz kerem sahibidir.
4- O Rab ki kalemle yazmayı öğretti.
5- İnsana bilmediği şeyleri öğretti.

Allah’ın bize kullanma kılavuzu olarak gönderdiği yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim tüm çağlara ve tüm zamanlara ışık tutan müthiş bir nida ile başlar; “Oku”…

Bu emri baş tacı eden her kim varsa cihana ve her bir şeye hakim oldu, emri altına aldı. Zira Hadis-i Şerif’te de ifade edildiği üzere;

“Eşya ve hadiselerin iç yüzüne vâkıf olmak müslümanın en asli vazifesidir.”

İşte bu düstur ancak ve ancak okuyarak olurdu. Osmanlı da tam olarak bunu yaptı. Okudu. Sadece okudu ve yaşadığı çağa ve coğrafyaya hükmetti, yönlendirdi.

Derken bir şey oldu. Kötü bir şey. Okuma, üretme, araştırma terk edildi. Zevk-u sefaya dalındı ve en nihayetinde yıkıldı.

Okumak lazım. Okumak…

78 milyonluk Türkiye'de 2016 yılında kişi başına düşen kitap adedi maalesef 8.4 oldu. Uluslararası Yayıncılar Birliği verilerine göre, yayın sektörleri arasında Türkiye 11. sırada. Aslında TÜİK verileri basılı kitap sayısının her geçen gün arttığını gösteriyor. Örneğin, elektronik kitap dahil Türkiye'de 2008 yılında 32 bin kitap basılmışken 2014 yılında bu sayı 50 bini aştı. Yani basılı kitap sayısı artıyor ancak kitap okuma oranı yükselmiyor. TÜİK verileri, Türk insanının kitap okumaya sadece 1 dakika ayırdığını gösteriyor.

 Buna karşılık TV izlemeye ortalama 6 saat, internete bağlanmaya 3 saat ayırıyor. İhtiyaç listesinde kitap okumak 235. Sırada yer alıyor. En fazla kitap okuyan ülke Fransa ve İngiltere. En fazla kitap okuyan ülkelerin başında, yüzde 21 ile Fransa ve İngiltere var. Ardından, yüzde 14 ile Japonya geliyor. ABD'de bu oran yüzde 12, İspanya'da ise, yüzde 9. Türkiye'de ise, oran binde bir.  Okuma alışkanlığındaise, maalesef dünyada 86. Sıradayız.

1930’lu yıllarda Türk düşünce tarihinin zirve isimlerinden Peyami Safa bu kötü özelliğimiz için acı bir yazı kaleme almıştı. Kaldırımda Kitap.

Diyor ki Üstad yazısında;

“Dün, Selahaddin GÜNGÖR,"Kitap Morgu" adlı yazısında," hemen her köşe başında beliren" kitap sergilerinden bahsederken ,"Buralarda öyle değerli , öyle aranmakla bulunmaz  kitaplar var ki " diyordu."İnsan bunların bir bardak Hamidiye suyu pahasına nasıl olup da satıldığına şaşar."

Türkiye'de kitap kadar hakarete uğrayan hiç bir mal yoktur. Hamidiye suyu değil, izmarit, kirli paçavra, eski kundura, boş şişe, hatta molozların içinden kırık tahta veya demir parçaları bile, sırasına göre, ham maddesinin tartısından fazla fiyat ve alıcı bulurlar.

Yalnız kitap, kör olası kitap adı batası kitaptır ki, yerlerde köpek tersiyle bir hizada, altına bir bez parçası bile yayılmadan pazara çıkarılıyor. İlmine, edebiyatına tabanlarıyla bir sırada yer veren ve kafasının gıdasını ayak altında süründüren bir memlekette  kitabın, bakkal dükkânlarında hiç olmazsa bir  iki metre yüksekliğe asılan süpürge kadar  da haysiyeti kalmamış demektir.

Yeni ve eski harf, büyük ve küçük muharir, doğu ve batı eseri, telif ve tercüme, yazının, imzanın  ve kalitenin her türlüsü ayak altındadır.

Vatandaş! Bu faciada  bir düşman istilası kadar  korkunç bir tehlike gizlidir. Vatandaş! Kitabı yerde sürünen bir milletin bütün kalkınma hamlelerini büyük felaketler kırar. Vatandaş! İyi, kötü, kıymetli, kıymetsiz, telif, tercüme, ne olursa olsun, bu kitaplardan payına düşeni al, yorganını sat, fakat al, onları kaldır yerden kaldır.

Muhabbetle…