Türkiye’deki garip Atatürk”çülük” anlayışı, demokratik ülkelerde garip karşılanmakla kalmıyor ortaya koyduğu yeni skolastik’-dogmatik ritüeller, demokrasi için hattâ “laikliğin anlamı” bakımından tehlike de arz ediyor. Neden mi? Nedeni çok basit. Cumhuriyetin ilanının üzerinden 94 sene geçmesine rağmen halâ bütün 3. Dünya ülkelerinde olduğu gibi heykeller önünde saygı duruşuna geçiyor ve ondan yardım diliyoruz. Garip… çok garip.

Evet, seneler boyu farklı kalıplarda üretilen ve birbirine hiç benzemeyen ve amatör eller tarafından tamamen ticari maksatlarla yapıldıkları her hallerinden belli olan uzun ya da kısa burunlu, kel ya da çok saçlı, küçük ya da büyük gözlü, kırışık ya da düz ciltli, uzun ya da kısa boyunlu ve birbiri ile hiç alakası olmayan ve sayısı onbinleri bulan Atatürk heykelleri de bir zamanlar bu memlekette mühim bir geçim kaynağı idi. Ama ortada büyük bir sıkıntı bulunmakta idi. Zira memleket sathında bulunan milyonlarca heykel ne birbirlerine ne de Atatürk’e hiç benzemiyordu. Her biri bambaşka adamlardı. Peki ama bu heykellerden acaba kimler, hangi tüccar zihniyetli Atatürk heykeli satan duygu sömürücüsü esnaf ne kadar kazanıyordu? Bu soru halk içinde hiç kimse tarafından kelimelerle ifade edilmese de edilemese de her zaman sessiz çoğunluğun kafasındaki soruydu.

Demokrasiye, sivil iradeye, halkın kararına ve ülkenin geleceğine, oluştuğu günden bugüne kadar seçimler neticesinde hiçbir zaman iktidara gelememiş iktidar özürlüsü zihniyet tarafından zorbaca yapılan 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra, Milliyet Gazetesince durumdan vazife çıkartmak işgüzarlığı ile başlatılan “Heykelsiz illere heykel” kampanyasının bir benzeri de vahşetin, gayriinsanîliğin, zalimce zulmetmenin diğer adı olan 12 Eylül 1980 darbesinden sonra dönemin Milli Eğitim Bakanı tarafından başlatıldı. Ama bu kez Pazar daha büyüktü; her ilçeye ve her meydana bir Atatürk büstü değil, memleket çapında bulunan “Her okula, her binanın bahçesine bir büst…”

İstanbul’un Anadolu yakasından içerilere doğru uzanan E-5 Karayolunun Tuzla kesiminde bir zamanlar Atatürk büstü, heykel, mask üreten fabrikanın sahibi Necati İnce, 1980’den 1990’a kadar yani 10 sene içerisinde 2000’den fazla büst, 5000’den fazla mask, 200’ün üzerinde de heykel ve büyük anıt yapmıştı. Kendi ifadesine göre askeri darbeler dışında işlerin yolunda olduğu dönemler milli bayramlardı… (Kim demiş ki darbe kimseyi memnun etmiyor diye..)

Bu arada şu bilgiyi de siz değerli okuyucularımızla paylaşmak isterim. Her darbe ve olağanüstü hadiselerin ardından ortaya çıkan piyasadaki heykel talebinin büyük bir kısmını karşılayan Necati İnce, Güzel Sanatlar Akademisi’nin Heykel bölümünün giriş sınavlarından sıfır almıştı. Yani bu itirafı kendisi yapıyor. Ama aslında bu itirafı yapmasına gerek yok zira bunu anlamak için yaptığı heykellere bakmak yeterli olacaktır sanırım.

Cadde cadde , bulvar bulvar Atatürk.

ABD’nin Türkiye’deki elçiliklerinin Ankara’da Atatürk Bulvarında, İzmir ve Adana’da ise Atatürk caddesinde yer alıyor olması hiç de garip değil. Çünkü her il ve ilçe merkezinin merkez caddesi mutlaka Atatürk caddesidir ve bu caddenin ortasında da bir adet Atatürk İlköğretim Okulu veya Atatürk Lisesi vardır. Ayrıca bu memlekette yine her yeni şeye Atatürk’ün adını vermek gibi bir adet de söz konusudur. Atatürk Kupası, Atatürk Köprüsü, Atatürk Havaalanı, Atatürk Barış Ödülü, Atatürk Spor Salonu, Atatürk Barajı, Atatürk Kültür Merkezi vs. Atatürk’ün 100,doğum yılı münasebetiyle yurdun dört bir yanına açılan “Yüzüncü Yıl okullarının, bütün okullara asılan “Atatürk 100 yaşında” tabelaları ise ayrıca bir inceleme konusu. Çünkü bu tabelaların net rakamını ve ortaya çıkarttığı mali külfeti hiç kimse bilmiyor.

Bu memlekette Atatürk’ün tam olarak ne dediğinin ve nasıl biri olduğunun halk kitlesi tarafından tam olarak anlaşılması ve yine halk tarafından gönülden sevilmesinin önündeki en büyük engel nedir? Tabi ki Atatürkçüler…

Daha başka bir şey söylemeye gerek yok sanırım. 

Muhabbetle…

Memleketten türlü türlü Atatürk heykelleri ;