an be an görürdünüz olan biteni bende; ve ben sokmak zorunda kalmazdım artık öyle uluorta her şeyi şiirime.

yine şair olurdum belki,

yine kendi kendime konuşurdum, ıslık çalardım yolda yürürken,

kedere de, sevince de biraz sarhoşluk katardım yine, biraz delilik, biraz çocukluk, türkülerime.

ve artık kendi içimde olanları değil o zaman, sizin yüzünüzde, gözlerinizde gördüklerimi geçerdim ajanslara,

siz seyrederken oynanan oyunları an be an

benim camlarla çevrili küçük sahnemde.' Cahit Koytak

Şair ne kadar doğru bir temennide bulunmuş. Keşke yüzümüz camdan olsaydı. Sahte olan her şeyi hemen görebilseydik.

Berkin Elvan'ın ölümüne yas tutarken keşke 'siyasi' tartışmalar yapmasaydık. Keşke yasımızı siyasetin propaganda malzemesi haline getirmeseydik. Keşke bir çocuk bedeninin arkasından yürüyen yüzbinlerce insanın derin kederini canı gönülden 70 milyon da hissedebilseydik. Göz yaşlarımız rahmet olarak akabilseydi memleketimize.

Keşke 'dedin-demedin' tartışmalarına girmeden ölüme sebep verenleri mekanizmaları, olayları doğru düzgün konuşup gerçekten bir daha olmasın diye çaba sarf edebilseydik.

Ancak hiç birisi olamadı.

Cahit Koytak'ın dizeleriyle; 'kapıyı vurmadan girince ölüm/yastığın altına alelacele sokuluvermiş'. Tüm hallerimiz bir çocuğun ölümü ile ortaya döküldü. Arkada kalan derin bir keder ve yas oldu. Söyleyecek söz bulamıyorum. Kederli ailesine başsağlığı ve sabır diliyorum.

Yazının devamı için tıklayın >>>