Niye cemaattekiler açık kimlikleriyle konuşmuyorlar?”

Bu soruyu soranlar hangi kantonda yaşıyorlar bilmem, ama bu ülkede sosyolojik bir realite olan cemaatler ve tarikatlar hala yasak. Yunus Emre Cumhuriyet Türkiye’sinde yaşasaydı, İstiklal Mahkemesi tarafından asılır ya da en azından tarikatçılıktan hapse atılırdı. Dini ayin yapıyor diye Mevlana’yı da jandarma basardı. Mevlevilik Tarikatı -bugünkü “turistik cevaz” da olmasa- hala yasak. Alevi Dergahları da öyle.

Dolayısıyla kabahat kitabın ortasından konuşamayanda değil, konuşturmayanda...

Hukukun egemen olduğu bir sosyo-politik düzende, cemaatlerin varlığı normal, faaliyetleri meşrudur. Onu yasaklamak anormal ve gayrimeşrudur.

Gülen Cemaati için de geçerlidir bu, laik cemaatler için de.

Yarın havanın değişmesi halinde, ki bu ülkede çok sık olur bu, “gel bakalım” denmeyeceğinden emin değiller. Bu yüzden de aidiyet atfetmek yerine, kendilerini daha çok “yakın olarak bilenen” şeklinde tanıtıyorlar.

Anlaşılabilir bir kaygı bu.

Ama yine de bu durum, sivil toplum için “muhatap bulma” ihtiyacının önemini kaldırmıyor. Özellikle de bugünkü krizde olduğu gibi, Gülen Cemaati adına konuştuğu düşünülen bazılarının, sosyal medyada fazlasıyla iddialı laflar ettikleri bir ortamda...

***

Cemaatlerle devlet ilişkisine gelince...

Devleti babalarının malı olarak görüp ona “Fethullahçı sızma”dan şikayet edenleri geçelim.

Bugün modern devlet, en demokratik formuyla dahi, içinde yer aldığı toplumdaki güç ilişkilerinden bağımsız değildir. Tersine, o ilişki ve dengelerini bünyesinde taşır ve ondaki değişmelerden etkilenir.

Yeni gelişen sosyal güçler, demokratik kanallar açık olduğunda o koalisyonda kendilerine yer bulur, taşlar yerinden oynar ve sonra yeniden oturur. Bugün de yaşanan bu.

Devleti “ele geçirme”ye gelince...

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Berat Özipek / Star