Böyle diyordu Tony Blair adına Kuzey İrlanda barış görüşmeleri için zemin oluşturan Jonathan Powell.

Arkadaşlarını kaybetmişti, ama kanı durdurma özlemi acısından büyüktü.

BBC'nin web sayfasında yer alan D. Stenhouse'un derlediği bu yazı dizisinden "Benim İçin Öldürme" inisiyatifinden değerli Gülçin Avşar sayesinde haberdar oldum.

***

Bilmiyorum, böyle bir saldırıyı beklemeyen var mıydı?

Bunca kayıp verildiğine göre, "TSK'dan başka beklemeyen var mıydı?" diye sormak gerek belki. Beklenen bir saldırıda bu kadar ağır bir fatura ortaya çıkıyorsa, başka nasıl düşünmeli, ne sormalı acaba?

Artık hepimiz biliyoruz, çözüm için ne zaman güçlü bir irade oluşsa, PKK saldırır ve barış sözünü o iradenin ağzına tıkar. Çözüm adına ona umut bağlayan Kürtler için dahi izah edilemez saldırılardır bunlar. Önce bir sessizlik yaşanır ve ardından çatışmalar ve tartışmalar tekrar başlayınca o kritik andaki sabotaj gündemden düşer. İşlenen günahın büyüklüğü elbette unutulmaz; toplumsal bilinçaltındaki yerini alır; ama uzunca bir süre onu işleyenin karşısına da çıkarılmaz.

Aslında PKK'nın deklare edilmiş amaçları bakımından bile bir rasyonalitesi yoktur bu kritik süreçlerdeki sabotajların. Ama her seferinde yapar bunu. Belki bir "ulusal kimlik" oluşturmanın ancak çatışma ortamının devamına bağlı olduğunu düşündüğünden, belki başka bir sebepten, ama yapar. Ve sonra "izah eder."

***

Çok muhtemeldir ki, tek başına PKK'nın "başarısı" değildir süreci sabote eden bu saldırılar.

"Şikeli savaş" nitelemesini yapanlar yerden göğe haklıdır ve Bingöl'de "33 erin PKK'ya sunulması" hadisesindeki gibi, "yap-boz"un devlet içinde bu sabotajı arzulayan ve tamamlayan parçaları da vardır.

Onlar için iç savaş çıkmış, Sünnilerle Aleviler arasına ateşi hiç sönmeyecek nifak girmiş fark etmez. İktidara el koyabilmek için ateşe vermeyecekleri şey yoktur. Söz konusu olan vatanı bir de kendilerinin kurtarması ve yönetebilmenin şehveti ise gerisi teferruattır.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Berat Özipek - Star Gazetesi