Ölümün rengi, takımı olmaz. Bir anneye, anneler gününde en büyük acıyı yaşatan şeyin adı futbolsa, olmaz olsun böyle futbol.

Futbol terörü yüzünden gencecik bir canın yok olmasını bana kimse anlatamaz.

Ortalığı bir hafta önceden gerenler ve asıl bu gergin ortamı yatıştırması gerekenler sözüm sizedir!
Hiç mi vicdan azabı çekmiyorsunuz?

Anneler gününde oğlunun eve gelmesini bekleyen anneye ölüm haberini veriyorsa hangi maç, hangi kupa, hangi takım ya da hangi şampiyonluk bir candan daha önemli olabilir ki?

Biz küçükken de herkes bir takım tutar ve renklerini severdi; ama sadece severdi!

Hatta tribünlerin hepsi iki takıma eşit bölünür ve maç bitince herkes evine güvenle giderdi. Kimse başka takımı tutanlardan nefret etmezdi. Arkadaşlık ve dostluk başka bir şeydi o zamanlar.

Bunları neden yazıyorum, neden gidiyorum o güzel zamanlara? Çünkü biz aynı bizken, o renkler ve o takımlar yüzyılı aşkın süredir bu sahalardayken, ne değişti de biz bu hale geldik?

Hepimiz zanlıyız aslında, hepimiz ortağız bu cinayete.. Nereye gideceğini bilemediğimiz açıklamalar, boğaz boğaza gelinen kavgalar, 90 dakika yapılan küfürlü tezahüratlar ve sosyal ortamdaki klavyeli magandalar.

Hepinizi vicdanınızla başbaşa bırakıyorum ve öldürülen 19 yaşındaki Burak'ın babasının, oğlunu sonsuza uğurladığı cenaze töreni öncesi söylediği anlamlı sözleriyle yazıma son noktayı koyuyorum.

"Cenazede bir tane bile atkı görürsem o cenazeyi kaldırtmam..."

Acının rengi yok ama nefretin niye rengi var?

Çağatay Çıtlak - Haber 7

cagatay.citlak@sporas.com.tr