Ama hepimizin içinde, özellikle Arena'daki Chelsea'yi gördükten sonra, neden olmasın diye bir umut ışığı doğmuştu.

BU TAKIMIN YERİ ŞAMPİYONLAR LİGİ DEĞİL

Bu umudumuz dün akşam sadece 4 dakika sürdü. Chelsea'ye yenilmek utanılacak bir şey değildi. Hatta güzel futbol oynadıktan sonra fark yemek bile... Ama dün gece Galatasaray resmen utanılacak bir futbol oynadı.

Turu geçmek için en az 1 gole ihtiyacı olan bir takım, 90 dakikayı (tehlikeli sayılabilecek) bir şutla bitirmemeli. Bu şekilde bitiriyorsa bu komedidir. Bu takımın yeri Şampiyonlar Ligi değildir.

MANCİNİ SİHİRBAZ DEĞİL

Takımı bireysel olarak değerlendirmek gerekirse, söze Mancini'den başlamak lazım. Bu sefer İtalyan hocaya söyleyecek hiçbir şey yok. Mancini sihirbaz değil. Her şeyi diyebilirsiniz ama ruhsuz oyuncuları neden oynatamıyorsun diyemezsiniz.

BİR SELÇUK VAR Kİ DÜŞMAN BAŞINA!

Evet takım genel anlamda kötüydü ama son 4-5 haftadır, bir Selçuk İnan var ki düşman başına, bir oyuncunun performansı bu kadar mı düşer? Pas tercihleri, topu oyuna sokması, müdahaleleri ve daha birçok şeyi ile Selçuk tam bir facia. Bir an önce kendine gelmeli, gerekiyorsa Mancini onu 1-2 hafta dinlendirmeli, çünkü Selçuk şu an tam anlamıyla çırpındıkça batıyor.

Son olarak Drogba'ya değineceğim. Evet onun için duygusal ve bir o kadar da zor maçtı. Tribünlerin neredeyse her noktasında onunla ilgili pankartlar vardı. Bastığı her noktada ayrı bi anısı vardı. Bu psikolojide sahaya çıkan bir oyuncunun maça konsantre olamaması kadar normal bir şey yok.

Mancini her zamanki profesyonel tavrını bu maçta bir kenara bıraktı ve Drogba'yı 90 dakika sahada tuttu. Kimbilir belki de ona bir jest yapmak istedi. 54.dakikada yapılan Umut Bulut değişikliğinde oyundan çıkan isim bu sefer Burak'tı. Buradan anlaşılıyorki Mancini de maçı kafasında bitirmiş.

KEŞKE FARK YESEYDİK DE...

6-1 yenildiğimiz Real Madrid maçındaki Galatasaray'ın bile alkışlanacak bir mücadelesi vardı. Evet o gün fark yemiştik ama karşımızdaki takım da Real Madrid diyerek teselli bulmuştuk, en azından savaştık demiştik.
Peki bugün? Karşımızda, büyük olasılıkla çeyrek finalde elenecek olan, pozitif futboldan uzak bir Chelsea vardı. Biraz istek, biraz arzu, biraz mücadele bize Londra'da turu çok rahat getirirdi ama bunların hiçbiri yoktu. Aslında sahada Galatasaray diye bir takım yoktu.

Aslolan yenilmek, yenmek, elenmek, elemek, tur atlamak değildi, Aslolan terinin son damlasına kadar sahada savaşmaktı. Dün Galatasaray'da bu eksikti. Keşke fark yeseydik de bu kadar pasif ve aciz futbol oynamasaydık ve keşke fark yeseydik de maçı sadece 1 şutla bitirmeseydik...

Candaş Aşık - Tumspor.com

candas.asik@haber7.com