İstanbul’da yaşayan, itibarlı bir iş sahibi, genç bir Kürt kadını, gözlerini hüzünlü bir ifadeyle gözlerime dikerek dün sordu bana: “Siz, dilsizlik nedir bilir misiniz?”

Kürtçe bilme ve konuşma sıkıntısı yoktu. Arada bir cep telefonu arandığında, arayanların bir kısmıyla gayet akıcı bir şekilde Kürtçe konuşuyordu. Yani, devletin açılmasına izin verdiği ‘Kürtçe kursu’na gitmeye hiç ihtiyacı da yoktu.

Ama kendisini ‘dilsiz’leştirilmiş hissediyordu.

Onun için gözlerinde hüzünlü bir ifade, benim halden anlayabileceğimi umut ederek “Siz, dilsizlik nedir bilir misiniz” diye sormuştu.

Ben de ona başımdan geçen bir öyküyü anlattım.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz