“Savaş baltalarını gömdüysek, unuttuğumuzu zannetmeyin” ifade aynen böyle!

Meclis konuşmasında iki elinde davetiyeler sallayarak, mecliste eşkiyanın hükümranlığından bahsedip savaş naralarını atan bir vekil. “Biz şiddeti saldırı için değil savunma için yapıyoruz” deyip barbarlık özentisini meşrulaştırma çabası...

Vekil, CHP’li Muharrem İnce! Dil saldırgan, şiddete davetin şehvetiyle tutuşup yanıyor…

Siyasetin mecliste şiddete büründürülerek ve ona davetiye çıkarılarak yürütülme çabasıdır bu. Sokaklarda süren, dağlarda hüküm ferma olan ve mecliste de görünen şiddet, gün geçtikçe herkesi esir almaya çalışıyor.

Nedir bu şiddete bulanan siyaset tarzı? CHP’nin kılıçzadesi mi Muharrem İnce?

Siyaseti silah sanan İttihatçıların son temsilcisi mi yoksa? Türkiye’nin çıkış yolu ya teröristlerin silahıyla ya da siyasetçilerin silahıyla mı bulunacak?

Ak Parti’yi demokratik bir dille tartışmanın ve eleştirmenin yollarını geliştiremeyen bir muhalefet sadece mevcut hükümetin gücüne güç katmaya devam eder. Demokrasideki muhalefet geleneğini de temsil edemez. CHP, bunun farkında mı? CHP, zora, darbeye ve egemenlerin silahlarıyla düzen değiştirme geleneğinden geldiği için bu alışkanlıklarına devam etmek istiyor. Bu nedenle İsa Gök ve Muharrem İnce gibi soğuk savaş siyasetçi tipleri öne çıkarak güya muhalefet ediyorlar. Bir militan dili ve adabıyla konuşuyorlar. Tabiki militanın adabı varsa eğer?

İnce’nin konuşmasında şu çıkıyor ortaya. Gömülen ve yeri geldiğinde kullanılmak üzere bir kenarda duran silahlar var. Silah derken elbette silah işlevini gören şiddet tutumları, yöntemleri, kara propagandaları ve çatışmacı siyasal tutumları kast ediyoruz. Demokrasi geleneğinde savaşçı ve çatışmacı bir muhalefet yerine ahlâk yapıcı eleştirileri ve tartışmaları içinde taşıyan bir rekabet bulunur. CHP, gerçek anlamda bir muhalefet yapmak istiyorsa bu üslûp ve âdâba uygun tartışmalar yapmalıdır. Dayılanmak, kabadayı tutumlar ortaya koymak ve ölümle-öldürmeyle meydan okumak ne CHP’ye ne de Ak Parti siyasetçilerine bir kazanç sağlar. Siyaseti, çözüm yeri ve ve çözüm yöntemi olmaktan çıkararak dayılanma, kabadayılaşma ve savaşma gösterisine dönüştürür. Elbette savaşın en örgütlü ve en yetkili yeri de belli. Siyaset savaş ve güçle yapmaya başlandı mı adres belli. Bu da sivil siyaseti köleleştirir, iktidarsızlaştırır ve hatta hadımlaştırır düpe düz.

PKK’nın her yeri bombalar, cenaze gösterileri, suikastlerle yeterince bulandırdığı bir Türkiye’de siyasilere düşen bir militan gibi konuşmak olmasa gerek. Demokrasinin ve ahlâkın diline en fazla ihtiyaç duyulacağı yer sivil siyaset olsa gerek. Sivil siyaset, demokrasinin barış dilinden yola çıkarak bir çıkış bulamıyorsa ve de şiddet dilini kullanıyorsa, sokaktaki eşkiya ve dağdaki eşkıya ile kol kola halay çekmeye istekli demektir.

Saldırı, saldırıdır.

Şiddet, şiddet.

Hepsinde ölüm kokar. İnsanın katliamına çağrı yapar. Siyasiler, yeterince şiddetin her tarafı kolaçan ettiği bir dönemde mecliste şiddete karşı sıfır tolerans içinde olmalıdırlar.

Yoksa meclis, beylik ve kabadayılık gösterilerinin yapıldığı bir sirk yeri midir?

Doç. Dr. Ergün Yıldırım - Haber 7
drergun@hotmail.com