Nasıl bir annelik bu? Nasıl bir bekleyiş bu? Nasıl bir mutluluk bu?

Anne, oğluyla olan bütün bağlarını kaybetmenin acısıyla kıvranıp dururken, mezarı ile varlığına uzanma imkanına kavuşacağına inanıyor. Ona dualar okuyacak, onunla konuşacak ve ona ağlayacak. O hiçbir ses vermese de, mezarı buna yetecek. Mezarı üzerinden çocuğuyla bir iletişim yolu bulacak.

Bir Filistinli anne bu.

 İsrail’in 1967 yılından beri 91 kayıp Filistin’in cesetlerini teslim etmesine bir annenin verdiği tepki.

Filistin yerel yönetimi her bir naaş için 21 pare top atışında bulunuyor.

Ne kadar garip bir tören tarzı! Silahla yaşanan kutlamalar, silahla yaşama içgüdüsü!

İsrail hükümeti, bu naaşların teslimini bir jest olarak yapıyor.

Nasıl bir jest?

Ölüleri teslim ederek  anneleri mutlu etmenin jesti!

İsrail, bütün varlığını daha fazla insan öldürmeyle güvenliğini sağlamaya çalışırken, hep naaşlar teslim ederek mi jestler yapacak?

Yarım asrı geçen savaşlar, suikastlar, rehinler, adam kaçırmalar, intihar girişimleri, buldozerler, yeni duvarlar, yerleşim yerleri, gökten yağan bombalar…

İçinde bu kadar çok ölüm taşıyan yarım asırlık Filistin ve İsrail ilişkisinde barış nasıl çıkabilir? Bunu düşünüyor mu insanlar hiç? Önce Yahudiler ve Filistinliler düşünüyor mu? Peki İsrail güvenlik ve savaş sarmalında körleşiyorlarsa, bu sarmalın dışında kalanlar düşünebiliyor mu? Biz iman ehli düşünüyor muyuz?

Anneleri, oğullarının mezarlarına kavuşmak mutluluğuna duçar eden bu savaş zincirini kırmak için önce Yahudi ve Filistinlilerin adım atması gerekir.

Önce İsrail, varlığını bombalarla korumanın başka bir yolu üzerinde düşünmeli. Dünyanın en büyük düşünen adamları arasında Yahudiler olduğuna göre önce onlardan yardım dilemelidirler. Yahudi filozoflardan yararlanmalıdır.

İsrail, Müslüman Ortadoğu’da yaşadığının bilinciyle varlığını bombalar dışında, belli ilkelerle kurmanın yollarını bulmalı.

Kudüs ve Müslümanlar ilişkisi üzerine düşünmeli. Öldürmeden, yıkmadan, yerleşim yeri açmadan ve Filistinleri bir toplum olarak kabul ederek başlamalı buna önce.

Oğlunun yaşamasından öte mezarıyla varlığından mutluluk duyacak annelerin var olduğu bir toplulukta, İsrail’e teslimiyet çıkmaz hiçbir zaman.

Filistinliler, teslimiyetten öte varlıklarını ve saygılarını korumak için her şeyleriyle mücadeleye sabitlenmiş durumdalar. Filistin, bütün ümmetin Kudüs saygınlığının mücahitleri olarak imgelenir Orta doğuda. Filistin davası, bütün Müslümanların davasıdır bu nedenle. Filistinli bir annenin gözyaşı, bütün Müslüman annelerin gözyaşıdır. Mavi Marmara’da oğullarını kaybeden anneler, babalar, eşler, Filistinli anneyle anne, babayla baba, oğulla oğul ve eşle eş oldular. Türkiye, bir kez daha göz yaşlarıyla katıldı Filistinlilerin varlığına.

İsrail, Mavi Marmara’da yaptıkları karşısında hem özür dilemeli hem de dünya aleme yaptıklarının zalimliğini göstererek af dilemeli. Türkiye’de daha fazla bomba patlatarak, annelerin oğullarının mezarlarıyla mutlu olabilecekleri(!) vahametinden uzak durmalı. Artık İsrail’in güvenliği sadece Filistinlerle kuracağı ilişkilerden geçmeyecek, Arap Baharı yeni bir siyasete mecbur edecek onu.

Annelerin oğulları için ruhunda sakladıkları mutluluk duyguları her zaman var. Onları göz yaşlarına boğarak bunu kıskanan şer güçler, bir gün elbette hesap verecekler. Miloseviç’in verdiği gibi.

Ergün Yıldırım - Haber 7

drergun@hotmail.com