Son yirmi yılda Türkiye, modern tarihin en dikkat çekici ulusal dönüşümlerinden birini yaşamıştır. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın liderliği altında Türkiye, küresel karar alma mekanizmalarının kenarında duran bir ülkeden; özgüveni yüksek, stratejik olarak bağımsız ve giderek daha etkili bir güç konumuna yükselmiştir. Bu yükseliş bir tesadüf değil; uzun vadeli vizyonun, tutarlı politika yönünün ve hızla değişen çok kutuplu dünyada Türkiye’nin rolünü yeniden tanımlama iradesinin sonucudur.

JUNİOR DEVLETTEN STRATEJİK AKTÖRE

2000’li yılların başında Türkiye çoğu zaman coğrafi olarak önemli, ancak siyasi ve ekonomik açıdan dışa bağımlı bir “ikincil aktör” olarak görülüyordu. Bugün bu algı köklü biçimde değişmiştir. Türkiye artık Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık, Avrupa, Rusya, Orta Doğu, Körfez ülkeleri, Asya ve Afrika ile aynı anda aktif diplomatik, ekonomik ve savunma ilişkileri yürüten merkezi bir aktördür.

Katı bloklara sıkışmak yerine Türkiye, dengeli ve çok yönlü bir dış politika benimsemiştir. Bu yaklaşım; egemenlik, ulusal çıkar ve stratejik esnekliği esas alır. Küresel gücün tek bir merkezde toplanmadığı günümüz dünyasında bu esneklik, Türkiye’nin en büyük avantajlarından biri hâline gelmiştir. Türkiye artık küresel gelişmelere sadece tepki veren değil, onları şekillendiren bir ülkedir.

ALTYAPI: ULUSAL GÜCÜN OMURGASI

Türkiye’nin yükselişinin en görünür temellerinden biri, benzeri görülmemiş altyapı dönüşümüdür. Son yirmi yılda otoyollar, köprüler, tüneller, demiryolları, limanlar ve havaalanları kapsayıcı bir planlama anlayışıyla inşa edilmiştir. Bu projeler yalnızca vatandaşların günlük yaşamını kolaylaştırmakla kalmamış, Türkiye’nin stratejik ve ekonomik kapasitesini de büyük ölçüde artırmıştır.

Bu yatırımlar Türkiye’yi Avrupa, Asya ve Orta Doğu’yu birbirine bağlayan doğal bir merkez hâline getirmiştir. Lojistik koridorlar, yüksek hızlı tren hatları ve modern ulaşım ağları hem iç bütünlüğü hem de küresel rekabet gücünü artırmıştır. İstanbul’daki yeni dünya çapındaki havalimanı bu vizyonun sembolüdür: mühendislik mükemmeliyeti ve küresel ölçekte oynama iddiası.

SANAYİ ATILIMI VE TEKNOLOJİK EGEMENLİK

Altyapı hamlelerine paralel olarak Türkiye, yerli üretim kapasitesi ve teknolojik bağımsızlık odaklı bir sanayi politikası izlemiştir. Küresel pazarlara entegre kalırken, kritik sektörlerde dışa bağımlılık kademeli olarak azaltılmıştır.

Bu dönüşümün simgesel örneklerinden biri, Türkiye’nin ilk yerli elektrikli otomobilidir. Bu araç yalnızca bir otomobil değil; elektrikli mobilite, akıllı üretim ve dijital entegrasyon gibi geleceğin sektörlerine güçlü bir girişin ifadesidir. Türkiye artık sadece teknoloji kullanan değil, onu tasarlayan, markalaştıran ve ihraç eden bir ülke olma yolundadır.

SAVUNMA STRATEJİSİ: BAĞIMLILIKTAN ÖZ YETERLİLİĞE

En köklü stratejik dönüşüm savunma ve güvenlik alanında yaşanmıştır. Bir dönem büyük ölçüde dış tedarikçilere bağımlı olan Türkiye, bugün öz yeterli ve küresel ölçekte rekabetçi bir savunma sanayisine sahiptir. Yerli insansız hava araçları, deniz platformları, zırhlı araçlar, füze sistemleri ve elektronik harp kabiliyetleri ulusal savunmanın omurgasını oluşturmakta; aynı zamanda uluslararası pazarlarda talep görmektedir.

Bu gelişme Türkiye’ye hayati bir avantaj kazandırmıştır: stratejik özerklik. Savunma politikaları artık dış baskılarla değil, uzun vadeli ulusal planlamayla belirlenmektedir. Sınırlarını koruyabilen, caydırıcılık sağlayan ve bölgesel istikrara katkı sunabilen bir Türkiye, yükselen bir gücün temel niteliklerini taşımaktadır.

DENGELİ VE ÖZGÜVENLİ DİPLOMASİ

Türkiye’nin son yirmi yıldaki diplomasisi; pragmatik, özgüvenli ve çıkar odaklıdır. NATO içinde bağımsız duruşunu koruyarak Washington ve Londra ile diyalog yürütmekte; Avrupa ile eşitlik temelinde müzakere etmekte; Rusya ile iş birliği yaparken kendi kırmızı çizgilerini muhafaza etmekte; Körfez ve Arap dünyasıyla ilişkilerini derinleştirirken Asya ve Afrika’daki varlığını genişletmektedir.

Bu yaklaşım ideolojik değil, stratejik diplomasidir: gerektiğinde işlemsel, zorunlu olduğunda ilkesel. Bu sayede Türkiye, çatışmalarda arabulucu, kolaylaştırıcı ve farklı bloklar arasında köprü olabilen sayılı ülkelerden biri hâline gelmiştir.

EKONOMİK BASKILAR VE YÜKSELEN GÜÇLERİN DOĞASI

Her yükselen güç gibi Türkiye de enflasyon, kur dalgalanmaları ve küresel ekonomik şoklar gibi zorluklarla karşılaşmıştır. Bu sorunlar gerçektir; ancak aynı zamanda derin yapısal dönüşüm yaşayan ve bağımsızlığını güçlendiren ülkelerin doğal sınavlarıdır.

Önemli olan, Türkiye’nin kısa vadeli rahatlık yerine uzun vadeli kapasite inşasını tercih etmiş olmasıdır. Altyapı, savunma, enerji çeşitlendirmesi ve sanayiye yapılan yatırımlar bu stratejik tercihin açık göstergesidir.

KÜLTÜR, EĞİTİM VE MEDENİYET BİLİNCİ

Türkiye’nin yükselişi yalnızca maddi güçle sınırlı değildir. Bu süreç aynı zamanda kültürel ve medeniyet temelli bir özgüven inşasıdır. Medya, eğitim, insani diplomasi ve yumuşak güç araçlarıyla Türkiye; tarihsel derinliğini ve kültürel kimliğini daha görünür ve etkili biçimde dünyaya yansıtmaktadır.

Üniversiteler, araştırma merkezleri ve kültürel platformlar Türkiye’yi Doğu ile Batı arasında bir entelektüel buluşma noktası hâline getirmekte; modern bakış açısını köklü mirasla buluşturmaktadır.

2026: BİR BİTİŞ DEĞİL, STRATEJİK BİR EŞİK

2026, Türkiye için bir takvim yılından öte, stratejik bir eşiği temsil etmektedir. Yirmi yılı aşan liderlik döneminin birikimi bu noktada kurumsal olgunluğa dönüşmüş olacaktır. Savunma öz yeterliliği, altyapı ağları, sanayi kapasitesi ve diplomatik etki geliştirme aşamasından konsolidasyon aşamasına geçecektir.

2026 sonrasında odak; temel atımından değer üretimine kayacaktır: ileri sanayi, yüksek teknoloji, yapay zekâ, savunma ihracatı, enerji inovasyonu ve sürdürülebilir büyüme. Diplomatik alanda Türkiye, giderek daha net biçimde dengeleyici bir güç olarak öne çıkacaktır.

Ekonomik zorluklar sürebilir; ancak çeşitlendirilmiş ticaret ağları ve tek eksenli bağımlılığın azalması, Türkiye’ye yapısal dayanıklılık kazandıracaktır. Sembolik olarak 2026, Türkiye’nin dönüşümünün “yükseliyor” aşamasından çıkarak yerleşik bir gerçeklik olarak kabul edildiği dönüm noktası olacaktır.

ÇOK KUTUPLU GELECEKTE TÜRKİYE

Yirmi birinci yüzyılın çok kutuplu düzeninde Türkiye artık bir “junior devlet” değildir. Siyasi özgüven, stratejik özerklik ve medeniyet bilinciyle; siyaset, savunma, ticaret, sanayi, kültür ve eğitim alanlarında eş zamanlı olarak ilerlemektedir.

İki on yıllık liderlik, Türkiye’yi kenardan merkeze taşımıştır. Zorluklar vardır; ancak yön açıktır: Türkiye bir takipçi değil, kendi kaderini şekillendiren ve oluşmakta olan küresel dengede etkin rol oynayan bir güçtür.