İslamcılık üzerine, Ali Bulaç ve Mümtaz’er Türköne’nin yazılarıyla başlayan tartışma, değişik isimlerin değerli katkılarıyla devam ediyor. Konu daha çok soyut düzlemde ele alındığı için, anlamakta biraz zorlananlar olsa da, tartışma faydadan hali değil.

Yaşadığımız dönemin özellikleri sebebiyle, kısmen uygulama ile bağlantılı ileriye yönelik beklentiler ve kısmen de alındığı düşünülen mesafenin pekiştirilmesi kanaatiyle bilinçsiz bir şekilde geri plana itilmiş olan konu, böylelikle canlı bir şekilde gündeme gelmiş oldu.

Tartışmanın, işin pratiğini yürütenlerle alakalı yaklaşımlarda görülen bazı sakillikler dışında, ‘yahu biz daha önce, hepimizi çok heyecanlandıran bir şeyler konuşuyorduk, neydi acaba…’ şeklinde alttan alta zihinleri tarafından rahatsız edilen birçok kişiye neyi unuttuklarını hatırlatmış olması, konunun açılmış olmasının belki de en güzel tarafı.

Başlangıcı Osmanlı’nın son dönemlerine refere edilen İslamcılık kavramının, kavram olarak tartışmalı olması bir yana, 1400 küsur yıllık tarihi olan İslam’ın bütün mensuplarının tabii olarak İslamcı olduğunun zaman zaman hatırlatılma gereği duyulması da ilgi çekici.  

Ülkemizde hayat sahnesinden zorla uzaklaştırılmaya çalışılan İslam’la sağlıklı bağların ancak 50’li yıllardan sonra kurulmaya başlanmış olduğu malum. 70’li yıllar ise, İslam’ın ne olduğunun geniş bir entelektüel kesim tarafından yeniden keşfedilmeye başlandığı; İslamcılığın, sağcılık ve etnik ırkçılığı da içeren milliyetçilikten ayrışmaya başladığı dönemdir.

İşin teorik ve dahi yoğun soyut tarafını bu işi bilimsel düzeyde tartışanlara bırakalım ama bütün eksikliklerine rağmen, İslamcılık bayrağını ellerine alıp yola çıkanların ülkemize kazandırdıkları mesafenin küçümsenemez bir başarı olduğunu teslim etmek gerek.

Teorik bilgi açısından belki tam manasıyla mücehhez olmasalar da, Cenab-ı Hakk tarafından konulan kuralların, O’nun tarafından yaratılmış insanoğlu için en iyi yol olduğu temel kanaati ile yola çıkanların bizi getirdikleri yer, hiç de fena bir yer değil yani.

Eksikler, yanlışlar, birtakım problemler elbette var. Ama dünya hayatının hep eksikliklerle malul olduğunu, sürekli olarak idealler peşinde koşan insanoğlunun, genellikle çoğu isteyip aza razı olduğunu da biliyoruz.

Her Müslüman Asr-ı Saadet’te yaşanılan mükemmel sistemin artık aynen oluşturulamayacağını, sadece ona biraz yaklaşılabileceğini bilir. Ama bu, onu bu ideale ulaşmak için gayret etmekten vazgeçirmez.

Ka’be’ye gitmek için yola çıkan karınca misali; gidemeyecek olabilir, ama yola çıkmıştır.

Yine her Müslüman mesela ekonomik olarak nasıl bir sistemin insanoğlunun ihtiyaçlarını tam olarak karşılayabileceğini bilimsel olarak bilmese de, inancı gereği, ekonomide mümkün olduğu kadar emir ve yasaklara uygun olarak düzenlenmeye çalışılmış bir gidişatın, en azından bereket getireceğini bilir. Ve zaten öyle de olmuştur. Dolayısıyla, teorik bir zemin hazırlamak için zaman kaybetmek yerine, inandığı yolda adımlar atmayı tercih eder.

Kurtuluş İslam’da temel inancıyla yola çıkıp, insanların dinini öğrenmesi için Kur’an kursları açan, eğitim-öğretim faaliyetlerinde bulunarak memleket sathında iman hakikatlerinin yayılması için çalışan; siyasetin amaca ulaşabilmek için önemli bir yol olduğuna inanıp, bütün sıkıntılarına rağmen bu yola baş koyarak afiş asan, yazı yazan, kendisi gibi düşünen insanların yönetime gelebilmesi için gecesini gündüzüne katarak gayret eden herkes, bugün gelinen noktada pay sahibidir.

Teorik çerçeveyi oluşturmanın, alimlerin ya da aydınların işi olduğuna inanılır. Yani tabir caizse kervan yolda düzülür. Ve Türkiye’de bu iş böyle olmuştur.

Buradan geriye doğru baktığımız zaman, söylenebilecek olan da belki sadece şu: Teorisyenleri ve pratisyenleri ile bütün İslamcılar; iyi ki vardılar ve iyi ki varlar!..

ekremkiziltas@gmail.com