İl dışındaki bir etkinliğe davet eden arkadaşım, hafta sonu Kıbrıs’ta olacağımı öğrenince “Hayırdır kumara mı gidiyorsun?” şakasını yaptı muzipçe.
Kumar ve Kıbrıs… Çevremde ve bendeki ön yargıyla gittiğim KKTC’den ters köşeye yatırılmış halde döndüm.
Türkiye’den giden öğrencilerin kurduğu “Akademi Kıbrıs’ın farkındalık seminerleri için KKTC’deydik.
Kıbrıs’ın en büyük haber sitesi www.kibrispostasi.com ve Haber7.com’un işbirliği ile düzenlenen seminerde yayın yönetmenimiz İbrahim Erdoğan buradaki öğrencilere bir seminer verdi. Mevkidaşı Polat Alper ile internet haberciliğinin geldiği nokta ve gittiği yolu anlattılar.
Ben ise dostumun kumar şakasında kaldım. 1960 sonrasında yaşanan acıları taptaze, tanıkları ve gazileri hayatta olan KKTC’yi zihnimize kumarhanelerle işleyerek çok büyük haksızlık ediyormuşuz meğer.
KKTC denilince akla neden kumarhaneleri geliyor? Mihmandarımız İbrahim Keleş ve Haber 7’nin KKTC’li saygın yazarı Prof. Dr. Ata Atun, ben sordukça dünyamdaki gerçeği yıktılar.  
Önce Türkiye’deki kumarhanelerin kapatılmasını hatırlayalım. Yıl 1998. Artan intihar ve cinayetler yüzünden toplumun başındaki büyük bir belayı def etmişti dönemin idarecileri.
 O dönem turizmcilerin “Antalya’nın bu yasaktan muaf tutulması ve Türk vatandaşlarının buralara girememesi” baskısına rağmen, bu mekânlardan gelen/gelecek parayı elimizin tersiyle ittik.
1998’den sonra ne oldu? Kumarhanelere vurulan kilidi Kıbrıs’ta kırdık. Kumarbazlar, dünyanın tanımadığı bir ada devletinin ekonomisine “katkı yapıyorum havasını” atarken, kumarhane kralları ise açtıkları her yeni mekânı dünyaya Türkiye’den pazarladılar.
Oysa bazılarımızın kumarbaz sandığı KKTC vatandaşları bu kumarhanelere asla giremiyor. Polis müthiş tavizsiz. Rulet ve poker masalarının baş misafiri ise Türk vatandaşları. Bana yapılan şakanın temelinde de sırf kumar oynayabilmek için Girne’de, Lefkoşa’da konser verme lütfunu gösteren Türkiyeli ünlülerin oluşturduğu algı var.
Kıbrıslı Türkler en çok da, Serdar Ortaç, Mehmet Ali Erbil gibi isimlerin yüzbinlerce dolar bıraktığı kumar masalarının bekçisi olarak görülmekten muzdaripler.
KKTC halkı, Türklerin oynadığı kumara muhtaç mı? Asla! Ata Atun hocaya göre ağaçlarda kuruyup çürüyen portakalların suyunu alacak müşteri olsa kapanır bu bütçe açığı. Kumar ülke gelirleri sıralamasında tarım-hayvancılık, turizm ve eğitimden sonra dördüncü kalem…
KKTC’deki yaşam, magazin programlarında görünenlerden ve lüks otellerin plajlarından ibaret değil. Halkın büyük bir bölümü, rahmetli Turgut Özal’ın devlet memuru yapma girişimiyle tarlayı sabanı bırakıp masa başından geçim derdine düşmüş. Sanayisi yok. Köylerde tarım ve hayvancılıkla uğraşanlar ise ürettiklerini satamıyor. Taş eksen, altın bitecek verimlilikteki bereketli topraklara sahipler. Patates, salatalık, portakal ve zeytinyağı kalitesi dillerde… Süt ürünlerinin pahalı çeşitlerinden hellim peyniri biraz teşvik edilse dünyada marka olur. Gelin görün ki ekilen biçilen, alıcısı olmadığından dalında çürüyor.
İşte bu halk, bir taraftan Rum kesiminin baskısı ve onların sahip oldukları müthiş haklar karşısında ister istemez eziliyor. Diğer taraftan da dünyanın tanımadığı ulus olarak bir hiç gibi yaşamlarını sürdürüyorlar. Türkiye’nin boyunduruğu altında idame edilmek de var ayrıca.
Buradan bir eli yağda bir eli balda gördüğümüz Kıbrıslı Türkler, bizim uluslararası kamuoyundaki milli davamızın bekçileri aynı zamanda. Anlayacağınız, kumarhane bekçiliği yaptırdığımız insanlara, oturduğumuz yerden atıp tutarak çok ayıp ediyoruz ve bu tavır, bu reva, cennet ülkeyi her geçen gün bizden uzaklaştırıyor. 38 yıl önce savaşarak alınan topraklarla olan bağımızı kumarda kaybediyoruz.
Adanın diğer tarafındaki Rum kesiminde ise kumarhane yok. Açmak, işletmek yasak. Kar para merkezlerinden olan Güney Kıbrıs, Avrupa Birliği içindeki kumarhanesi olmayan tek ülke. Nedeni ise kilisenin siyasetteki gücü!
Bu tezatlığı sorgularken akıllara hemen KKTC’deki Müslümanlık anlayışı ile din eğitiminin engellenmesi geliyor sanırım. Özellikle muhafazakâr kesimin, kumar algısıyla mesafe koyduğu KKTC’nin en önemli sorunu olan din eğitimi ve ada halkının dine bakışı üzerine de araştırma yaptım. Sıkıntıların kaynağı da herkesin bildiği gibi değil ve din eğitimi konusunda güzel şeyler olmaya başlamış.
Şeyh Nazım Kıbrısi’nin Türkiye’den çok da iyi anlaşılamadığını, hak ettiği değerin verilmediğini gördüm mesela. Tüm bunları pazar günkü yazıda genişçe ele alacağım inşallah.

Mini bir ayrıntı daha… 1998’de kumarhaneleri kapatmak pratikte iyi oldu olmasına da teoride yine kumara battık. Devlet, yakalanana 100 TL ceza kesip dolaylı yoldan kumar oynatmaya devam ediyor. Burada dönen paranın kontrolü hesabı ise yapılamıyor haliyle. Aynı devlet vatandaşının belki de cebindeki son parayla ‘iddia’ya da giriyor. Resmi olarak!

Askerinin annesine düşman olmayan komutanlar!

2002’deki AK Parti iktidarından beri resepsiyonlara “başörtü tavrı” koyan TSK, silahaltına aldığı yüzbinlerce vatan evladının başı kapalı annesine “düşman” olduğunu gösteriyordu adeta.
Genelkurmay Başkanı Necdet Özel ve kuvvet komutanları TBMM’deki son 23 Nisan resepsiyonuna katılarak bu düşmanlığa da son verdiler.
Merak ettiğim şu; Daha önce bu resepsiyonlara katılmayı zül addeden selef genelkurmay başkanları ile Necdet Özel arasında ne fark var? Omuzlarında taşıdıkları apoletler aynı olduğu gibi, aynı harp akademisinde okuyup, aynı kaygılarla yetişmediler mi? Bu generaller 10 yıldır boşuna kasılmışlar, ülkeyi boşu boşuna germişler o zaman. İnsan isteyince, öyle ya da böyle zihniyet değişiyormuş demek.
Askerinin başörtülü annesine düşman olmaya son veren komutanları, gelecekte hayırla yâd etmek üzere bir kenara yazmalı. Ayrıca TSK bünyesindeki tüm sosyal etkinliklere katılan komutan eşlerinin de bu resepsiyonlarda yeri olmalı.

Ersin Çelik / Haber 7
ersin.celik@haber7.com
twitter.com/ersinceliq