Dünkü (5 Nisan) yazımda laikliğin olabilecek en evrensel tanımının bütçe kökenli bir tanım olabileceğini, kamu bütçesinden inançlara kaynak aktarmanın laikliğin evrensel tanımına aykırı olacağını yazmaya gayret etmiş idim.

Laikliği bütçe kaynaklarının tarafsızlığı olarak tanımladığınızda bizim ülkemizde kaçınılmaz olarak Diyanet İşleri Başkanlığı (DİB), Anayasanın 136. maddesi ve en belirleyici olarak da Siyasi Partiler Kanunu’nun o berbat 89. maddesi gündeme geliyor.

Bugünkü yazımda ülkemiz Türkiye’de dinin finansmanı dendiğinde ilk akla gelen Diyanet İşleri Başkanlığı bütçesi ile Fransa’da dinin finansmanını mukayese edeceğim.

Belirli bir bölge dışında Fransa’da devlet bütçesinden din hizmetlerine kaynak ayırmak yüz seneyi aşkın bir süredir mümkün değil.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Eser Karakaş - Star)