Oyunun ilk perdesi ‘kar maksimizasyonu’ mantığını yansıtıyordu. Arap baharları başlamıştı. Toplumsal dinamikler demokratikleşme yönünde ağırlık koymakta, Baasçı ve vesayetçi rejimler sarsılmaktaydı. Bu aynı zamanda küresel post modern dünyada anlamlı olabilecek yeni bir İslami anlayışın gerekliliğini de ortaya koymaktaydı. Bunu sağlayabilecek tek ülke ise, Osmanlı’nın doğrudan varisi ve geleceğin muhtemel AB üyesi Türkiye idi. AKP iktidarı genişleyen ve melezleşen bir orta sınıf üzerinde yükselmekte olduğu ölçüde, bireyselleşen ve zihni sekülerleşme yaşayan yeni bir muhafazakârlığı temsil ediyordu. Ortadoğu devlet yapılarının AKP Türkiye’sini model alma ihtimali ne kadar var bilinemezdi… Ama Ortadoğu toplumlarının Türkiye toplumunu model alma eğilimi çok açık olarak gözlemlenebiliyordu. Dolayısıyla AKP bölgedeki yönetimleri ikinci plana iterek doğrudan toplumların beklentilerini taşıyan bir Ortadoğu siyaseti üretti. Diğer halklar için sorumluluk alacağını baştan beyan ederek uzun vadede zımni bir öncülük işlevine soyundu.

Bu amaç açısından Türkiye’nin başarısız olduğunu söylemek güç… Ancak beklenen başarının elde edilemediği de açık... Bunun nedeni Ortadoğu’da hiçbir toplumun hayallerin peşinden gidecek inisiyatif ve gücü elde edememesiydi. Arap baharı bir ‘kışa’ dönüşürken, yönetimler askeri despotizmler şeklinde yeniden yapılandılar. Ortam bir savaş atmosferine doğru kaydı. Türkiye’nin bu açıdan göreceli bir dezavantajı olmasa da, esas avantajı olan ‘yumuşak gücü’ anlamını yitirmişti. Tam bu noktada savaş ortamı PKK’nın Suriye’de kanton üretme stratejisine yönelmesine neden oldu ve bu durum örgütün Türkiye’deki çözüm sürecine direnç göstermesiyle sonuçlandı. PKK Suriye ile Türkiye’deki kaderini birleştirme yönünde bir strateji geliştirirken, bunun anlamı Türkiye’de de yeniden silahlı mücadelenin başlatılmasıydı. 

Söz konusu gelişmeler Türkiye için ‘ikinci perdeyi’ ifade etti ve yaklaşım ‘risk minimizasyonuna’ döndü. Suriye’deki tehlikeli gidişin durdurulması gerekiyordu. 

yazının devamı için tıklayınız