Yolun kenarına kaldırıma oturmuş bekliyor, başında fötr şapkası, hasır cinsinden, üstündeki iş elbiseleri güneşin altında solmuş sararmış, eldivenlerini beline sıkıştırmış, alnındaki teri siliyor.

Yanaştım…

Yanaşmamla beraber, yürü yürü buraya park etme devam et, dedi.

Durdum, camı açtım, niye park etmiyorum, bir arabalık yer var, buraya her zaman park ediyorum ben, şimdi ne oldu ki, dedim.

Ciddi, hatta biraz sert…

Ya kimse park etmesin diye duruyorum ben, karşıda İSPARK var git oraya park et, biraz sonra kamyon gelecek, dedi.

İstifini bozmadan oturduğu yerden eliyle, hadi hadi ilerle, der gibi bir hareket daha yaptı.

Camdan başımı çıkardım, ne kamyonu gelecek, etrafta dükkan yok bir şey yok, yolun kenarı burası, bana ne kamyondan önce ben geldim, kamyon gitsin İSPARK’a, dedim.

Yüzü çözüldü, gülmeye başladı…

Dişlerinin olmadığını hatırlamış olmalı ki bir eliyle ağzını kapatmaya çalışırken diğer eliyle de boynuna doğru indirdiği maskesini yukarı çekti, gülüşü gözlerine kaydı, uyuşuk Latin köylüleri gibi biraz daha yayıldı kaldırımın üstüne, gevşedi.

Başını zararsız bir fedai gibi ileri doğru uzattı, gül kamyonu gelecek gül kamyonu, gelecek burada duracak, ben de gülleri boşaltacağım, bir kamyon gül indireceğim, sen git başka bir yere park et, dedi.

Arabadan indim…

Ayağa kalktı tokalaştık, maske ağzında, gülüyor, yine de bir eliyle kapatmaya çalışıyor.

Çıkar şunu sıcakta, rahat nefes al, maske zorunlu değil artık, niye takıyorsun ki, dedim.

Maskeyi indirdi, gülüşü gırtlağına kadar indi, üst tarafta bir tane diş yok, taa arkalar görünüyor, öyle yayılmış kahkaha ağzının içine, o dişsiz ben dişli, ayak üstü gülüyoruz, yanımızdan geçen arabalardan bize bakıyorlar, gülüyoruz öyle.

Bir çaya dört şeker atıyorum, benim dişleri şeker yedi şeker, dedi, dişlerimi yapacaklar, uzun zamandır bekliyorum sıra gelmiyor galiba, ağzım bomboş, böyle idare ediyorum, ama suç bende, neden olduğunu biliyorum, çay şeker, sigara…

Sen de hep güzel işlerin peşindesin çay, şeker, sigara bir de gül, az da değil, bir kamyon gül, elalem bir tane bulamıyor sende bir kamyon gül…

Şapkasını çıkardı, başındaki teri sildi, tekrar taktı, döndü arkadaki parkı işaret etti, dikiyoruz buralara, bazen kuruyor güller, bazen diktiğimizi gece söküp götürüyorlar, bazen sadece gülünü koparıyorlar kökü kalıyor ama biz her gün dikiyoruz.

Elimi çantama attım sigara aradım yok, tekrar başlamak için bıraktığım bir gün demek ki, bulamadım.

Vallahi sigara yok, çay yok, şeker zaten yok, bende hiçbir şey yok ama sende gül var, dedim.

Tamam, dedi, az bekle gül kamyonu gelecek, ben sana veririm, çok veremem ama birkaç tane veririm, dikersin.

Gece gizlice koparacağına ben vereyim bari, diyorsun dedim.

Yine gülmeye başladık, çaysız, şekersiz, sigarasızdık ama birazdan gelecek kocaman bir gül kamyonumuz vardı, en azından gül kokulu hayalimiz oldu oracıkta.

Sanki bir şey, bir şeyi hatırlatmak için dikiliyor karşıma dedim, içimden.

Ahşap kapının arasına sıkıştırdığım işaret parmağımı lahana yaprağına katı armut pekmezi sürerek tekrar yapıştıran babaannemim, tamam uşağum ağlama, şimdi sana bir kamyon lokum, bir kamyon şeker, bir kamyon da gül gelecek, ağlama yavrumun yavrusu, dediğini kırk sene sonra birden bire hatırlayıverdim.

Lokumu şekeri bilmem ama gül kamyonu varmış, gerçekten bir kamyon gül gelebilirmiş, dedim.

Elimi uzattım, tekrar tokalaştık, senin için güzel bir gün olsun, dedim.

Tamam, dedi…

Arabaya bindim, aynadan ona doğru baktım, tekrar kaldırıma oturdu, maskesini indirdi, yine güldü, bu sefer ağzını kapatmadan doya doya güldü, ağzına iki tane diş diktiremese de yüreği betona dönmüş şehrin yüreğine gül dikmek için gülümsedi.

Güle güle, dedim içimden, kayboldum…