Stalin 1953’te öldüğünde Mao Tiananmen Kapısı’na onun posterini astırdı.

Acımız büyük, yüreğimiz paramparça, dedi.

O merasim için yüzbinlerce Çinliyi meydana getirtti, insanların gülmemeleri hatta tebessüm etmemeleri konusunda sıkı talimatlar verdi.

Dünyanın gördüğü en kalabalık törenlerinden biriydi.

Tabiri caizse Stalin için “gıyabi cenaze” namazı kıldırdı.

Yüzüne oturan acı ifadeyi tüm dünyaya gösterircesine elindeki çelengi Stalin’in portresine doğru kaldırdı, başını öne eğdi, onu kutsadı.

Her haliyle üzgün olduğu görünen Mao’nun, yüreğimiz paramparça, diyen Mao’nun bu tören için yüzbinleri meydana toplamasındaki esas niyet sonra anlaşıldı.

Stalin öldü, yani patron öldü, Çin gerçek anlamda bağımsızlığına kavuştu, Mao aslında bunu kutluyordu.

Sovyetlerin başına Kruşçev geçti, ilişkilerde yeni bir dönem başladı.

Mao’nun büyük hayali Çin’i askeri olarak “süper güç” yapmaktı, bunun önündeki tek engel Stalin’di ve Stalin’de ölmüştü.

Kruşcev, Mao’ya bu yolu açtı.

1958 yılında Pekin Havaalanı’nda birbirlerine sıkıca sarıldılar, işte o gün Çin, Sovyetlerden askeri olarak da bağımsızlığını kazanmış oldu.

Çin’deki askeri tesisler Moskova’yı haberdar etme ihtiyacı duymadan teknolojik olarak yenilenmeye gitti, yeni silahlar üretildi, Mao neredeyse her hafta jetlerin üretildiği fabrikalardan fotoğraflar verdi.

Tarihi sözünü de o günlerde söyledi, askeri tatbikatlardan birinde denetleme yaparken yeni üretilmiş bir tüfeği omuzuna koydu, nişan aldı ve “güç namlunun ucundadır” dedi.

Tarihler 1961’in Şubat’ını gösterirken Kruşçev’i bile endişelendiren bir fotoğraf dünyaya servis edildi.

Mao, ellerini belinin üstünde birleştirmiş kahraman bir komutan edasıyla duvarda asılı duran dünya haritasına bakıyordu ve “yakında, çok yakında yeryüzünü kontrol edeceğiz, etmeliyiz” diyordu.

Bu durum Moskova’yı bile endişelendirdi.

Sözde müttefik olan iki ülke arasındaki ilişkiler “yavaş soğuma” evresine geçti, Sovyet ajanları Çin devriminden bu yana ilk kez Pekin’de nelerin döndüğünü araştırmaya başladılar.

Mao durumu fark etti ve kurnazca bir hamle yaptı.

Eski Amerikan başkanı Nixon’ı özel bir uçakla Pekin’e getirtti, karşılıklı kadeh tokuşturdu, bu fotoğrafları da özellikle servis ettirdi.

Bana kalırsa…

Sovyetler Birliği o gün dağılma sürecine girdi, komünistlerin kızıl defteri de Gorbaçov’la kapandı.

İşte böyle, yakın tarihin özeti bu, Çin bu…

Dünya tarihinde gerçek müttefiki olmayan yalnız ülke Çin…

Bunu ben demiyorum Konfüçyüs diyor, iki kişinin olduğu yerde mutluluk yoktur, diyor.

İki kişi iki ülkedir aslında.

İki kişiye tahammül edemeyen, daha doğrusu kendinden başkasına tahammül edemeyen bir öğretinin iki ülkeye rıza göstereceğini düşünmek saflık olur herhalde.

Şimdi bugünlerde…

Çin, Tayvan’ı “tatbikat amaçlı” kuşatmış diyorlar ama her an tatbikat gerçek bir savaşa dönüşebilir, diyorlar.

Dönüşmez…

Mao, dünya haritasına bakarken Sovyetlere ne yapmış idiyse bugün de Şi Cinping aynısını Amerika’ya yapıyor.

Çin işkencesi yapıyor.

Gülünecek iş değil ama gülüyorum…

Çekirdeğin Çin’den geldiğini bilmesem tam da çekirdek çitleyip izleyeceğimiz, taktik hamlelerin üst düzeyde olduğu, doyurucu gerçek bir maç olacaktı bu.

Fakat…

Mao’nun torunları Amerika’nın namlusunun kendi namlularından daha uzun olduğunu gördükleri müddetçe o maç oynanmaz, oynanamaz.

En azından şimdilik…