İnsanı içine alan zaman öyle acımasız kareler gösteriyor ki, artık yorulup, “bu alemin en kötüsü ben miyim yoksa?” demeye başlıyorsunuz.

***

Oysa öyle değil, çünkü hayatın merkezinde değilsiniz..
Eskilerin deyimiyle, “Dünya sizin merkezinizde dönmüyor..”
Evet, bazen bu gerçeği bilseniz de tüm insanlar üzerinize geliyormuş, sanki sizden bir şeyler istiyormuş gibi hissedebiliyorsunuz. Hele suçlardan ve günahlardan uzak durmaya çalışıyor, belalı sokaklara bile girmiyorsanız en küçük bir çakıl taşı bile sizi rahatsız etmeye yetecektir…

***

Unutmak güzel bir şey aslında…
Ama unutulmak kötü…
Hele işiniz toplumun hafızasına dayalıysa o zaman unutulmanın ne kadar ağır bir şey olduğunu yaşıyorsunuz…

***

Ama bazen unutulmakta güzel olabiliyor…
Şan ve şöhretle yaşanmıyor, her yer size tanıdık olunca insan kendine yabancılaşıyor…
Ben ne unutulmaya razı oluyorum, ne unutmaya…
Oysa hayat istemeseniz de önünüze koyuyor bunları…

***

Ve sizi hesaba çekiyor…
Sonra elinizi açıp sadece yüce yaratıcıya seslenerek diyorsunuz ki, “Yarabbi! Herkes unutsun ama, sen unutma beni…”
Evet, o unutmasın yetiyor zaten…

***

Uçarı sevdalar sarıyor bazen, iklimler kuşatıyor. Devasa gözlerle bekliyoruz merhameti. Bazen bir kelebek olmak isteği depreşiyor içimizde, günboyu özgürce uçmak isteğine yenik düşüyoruz. Olsun be olsun, bir gün yaşayacaksam da, o günü özgür yaşayayım diyorsunuz…

***

Ey Okur,
Canımı okuma, yazımı oku benim.
Sonra dön bak aynaya, aynalar defterini açacak.
Yargıladığın gibi, yargılanacaksın, baktığın gibi bakılacaksın, sevdiğin gibi sevileceksin…
Ve unutmak isteyeceksin çoğu zaman…
Unutmak ve mutlu olmak…
Birbirine o kadar bağlı ki…
Mutluluk, unutulan acıların ardında saklı…
Bir gül bahçesi gibi…
Bir dağ yamacında gizlenmiş…