Yazıyor olmanın en zor yanı yazamamaktır. 

Yazabiliyorsunuz ama, yazamıyorsanız; diliniz varken susmanız, ayaklarınız varken günlerce aynı yerde oturmanız gibi bir işkencedir.

İşkencedir yazmamak.

 Avuçlarınızdan çarmıha gerilmek nasıl bir duygu?

Zevktir yazmak.

Duygu selinde yüzmek nasıl bir duygu?

Şimdi boş sayfaya dökülen harflerin beni nasıl bir iklime sürüklediğinden çok, benim hangi iklimin gölgesinde o harfleri döktürdüğüm önemlidir.

Lafı dolandırdığımı düşünüyorsunuz, evet itiraf ediyorum, lafı dolandırıyorum. Çünkü “okuyan adamlar” her zaman “lafı dolandıran” yazarları, “lafı çivi gibi çakan” yazarlara tercih etmiştir.

Buna inat mıdır bilinmez, ama o kıymetli okur varlığı içinden geldiği gibi höyküren, bazen sözün ve kelimenin kötülerini tercih eden yazarlara sarılarak rahat eder. Okudukça içinden ırmaklar akar. Okudukça yüreği soğur ve buzdağına dönüşür…

İşte o yüzden çoğu zaman, yazan adam için kalın hatlarla çevrili sınırlarda dolaşıp “ince belli” yazılar yazmak eğilimi oluşmaz…

Kötü kelimeler yazar, kötülükleri yazar, kötülere söver ve okunur…

***

Bazen de yazamaz, yazdırılmaz…

Bir yasal engelden bahsetmiyorum, anlamışsınızdır…

Bir kanunu ihlal edip “kanun dışılıktan” zevk alınması gerektiğini anlatmıyorum. Çünkü yazarın “yazı sınırı” onun ahlak sınırıyla, kültür ve sosyal zekasıyla paraleldir.

Şimdi bu yazıya takılan ey okur!

Ne kahredici bir eğilimin var ki kelimelerin efendisi yazara sen efendilik ediyorsun…

***

Şimdi önümde tüm seçenekler…

Önümde o kahredici gerçekler…

Yazıp içimi dökmek istiyorum. Kelimelerin gücüne yaslayıp sırtımı, “sen ey kendini sebep gören, sen de bir başka sebebin nedenisin” demek geliyor içimden…

Ve sonra “neden?” sorusuyla sorgulamak istiyorum olanları…

Sonra iklimlere bakıp “bu yıl sonbaharı bekliyorum, çünkü mevsim yaprak dökümü” diyesim geliyor…

Düşen her yaprak kışın habercisi değil mi?

Her yaprak, miadını doldurmuş bir güzelliğin simgesi değil mi?

Bir gül ağlayıp sızlar mı acep?

“Ey beni bu güzel kılan, kokumu, rengimi, dalımı güzel kılan, nasıl kıyarsın bunca güzel kıldığına? Nasıl kurutursun dalımı? Yaprağımı nasıl dökersin? Nasıl kurudukça kötüye dönüşür kokum? Ey kılan! Beni olduğum üzre bırak, hep güzel kalayım, güzel kokayım, taze durayım” der mi?

Bir gülün ağıdı olmaz da, bir insanın “gitmem ağıdı” nedendir?

Nasıl acıtır bu ağıt bir yazarı bilemezsiniz…

Acıtır, çünkü bu ağıt, “ağıt yakmamayı” bilenden gelir…

Bilenin ayıbı nasıl ağırsa, bilenin ağıdı da ağır gelir…

Sonra bu ağırlığı gelde kaleme dök…

“Yüzünü çevir” deme…

“es geç” deme…

Zira bir yazarın “yüz çevirme” kabiliyeti olmadığı gibi, “es geçme” kabiliyetide yoktur… Yazmazsa içi acır, yazarsa okuru acıtır…

Ama her halükarda acı vardır…

Yazmak paylaşmaksa, acılarda paylaşılır böylece…

Pay edildikçe “küçülür” belki…

***

Şimdi gönül ferman dinlemiyor…

Her yanımızda “dökülen insan” yüzleri var…

Ne kadarı insandır, ne kadarı “insani”dir bilinmez…

Bilmediğimizin de ardına düşmüyoruz ama “cehdimiz tüm insanlığın saadeti”ne diyerek görünenlerin “evlad-u ıyalin ikbaline düştüğünü” görmek çok acıdır…

***

Her gün gazetelerde patlayan ses kasetleri…

Acıtmaz mı dersiniz bir yazarı…

Cennet ülkeyi cehenneme dönüştüren hırs nedendir?

Acıtır, acıtır ve yazıktır mezar taşı dikilen bunca vatan evladına…

***

Bir yazar nasıl kayıtsız kalır etrafına…

Nasıl kayıtsız kalır ki olan bitene…

Düşen her sevinç haberi en çok onu coşturur, düşen her şehide en çok o üzülür…

Şimdi söyler misiniz!

Yazmak suç olsa ne yazar, güç olsa ne?

Fatih Bayhan - Haber 7
bayhanfatih@mynet.com