Herhalde biliyorsunuzdur, ama bir kez daha yazayım: Fenerbahçeli'yim. Galatasaray ve Beşiktaş takımlarının bugünkü taraftar sayısı sizleri aldatmasın; bizim hayata gözlerimizi açtığımız dönemde her yeni doğan erkek çocuk FB'li olarak doğar, bazısı sonradan GS veya BJK taraftarı haline dönüşürdü.

Fenerbahçeli olduğum halde taraftarlık bilincim takımım kötü oynadığı zaman içimdeki utanç duygusunu bastıramıyor. Rakip bellediğim takımlar iyi oynadığı zaman gönlüm onlara kaymıyor, ama tuttuğum takım bir de kötü oynadıysa utanç hissim daha da koyulaşıyor...

Galiba az sayıdaki 'fanatik taraftar' dışında çoğu futbolsever de benim durumumda; tuttuğumuz takımdan vazgeçmiyoruz, ancak taraftar kimliğimiz güzel ve doğruyu gördüğümüzde takdirden geri durmuyor... Ligte veya kupalarda işi kötü giden takımımızın durumuna üzülüyoruz, başarılı rakibimiz gibi olmayı içten içe diliyoruz.

Futbol gibi fanatizm üreten bir alanda bunu beceriyoruz da, neden siyasette daha farklı davranışlar sergiliyoruz?

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz