Geçen hafta Yunanistan’dan misafirlerim vardı. Akdeniz’de Türkiye’ye pek de yakın olmayan bir adada turizm işi ile uğraşan bir çift. Her yıl birkaç kez çeşitli yollarla Türkiye’ye gelirler. Bu sefer İtalyanlara ait bir gezi gemisi ile bir günlüğüne İstanbul’da durmuşlar. Galata rıhtımında buluşup geminin kalkış vaktine kadar üç beş saat hasret gideriyoruz.

Son geldiklerinde onları İstanbul Havalimanından almıştım. Kuzey otobanından şehre doğru gelirken havaalanına ve yeni yollara hayranlıklarını gizlememişlerdi. Şimdi ise Galataport’a ilişkin benzer şeyler söylüyorlar, “Türkiye’deki değişim inanılmaz” diyorlar.

Atmışlı yaşlarda başarılı bir iş kadını olan Eleni, Miçotakis’e oy veriyor, aynı yaşlardaki eşi Adonis ise Çipras’a. Eski arkadaşlar olduğumuzdan, her buluşmamızda konuşmak için siyasetten daha öncelikli konularımız oluyor. Ancak yeterince vaktimiz varsa konu sonunda mutlaka siyasete ve tabii ki Türk-Yunan ilişkilerine geliyor.

Bu sefer konuyu Eleni açıyor. “Bu adam başınızdan giderse ne yapacaksınız” diye soruyor. Önce anlamıyorum. “Erdoğan” diye tekrar ediyor, “Erdoğan seçimi kaybederse ne yapacaksınız?” “Kötü mü olur sence” diye soru ile karşılık veriyorum. “Tabii ki kötü olur” diyor, “farkında değil misin Türkiye nasıl değişti. Ben otuz yıldır gelip geliyorum ve sizdeki değişimi görüyorum. Çok zenginleştiniz, çok büyüdünüz. Artık Avrupa’dan daha iyi durumdasınız. Erdoğan olmazsa bunların hiçbirini sürdüremezsiniz.”

“Ama hayat pahalılığı var.” diyorum. “Hayat pahalılığı Avrupa’da yok mu sanıyorsun, her yerde var. Pahalılık açlıktan kötü değildir” diye yanıtlıyor. “Brüksel’deki ahmaklar yüzünden Rusya ile aramızı bozduk, sizin başkanınız çok akıllı bir adam, kış gelince herkes acı gerçekleri görecek” diye de ekliyor.

“Senin Yunanistan’dan gördüklerini biz burada muhalefete gösteremiyoruz” diye gülüyorum. Eleni gülüyor, “İnsanın sadece iki gözü var. Sizin muhaliflerin bir gözleri Brüksel’de bir gözleri Amerika’da olduğu için Türkiye’ye bakacak gözleri kalmamıştır” diyor.

Eleni, her seferinde beni şaşırtmayı başarıyor. Müthiş bir gözlemci, ideolojik saplantıları olmayan, gerçekçiliği asla elden bırakmayan, hayatın içinden bir insan.

Bu sefer “Türk Yunan savaşı çıkar mı sence” diye soruyorum. Kahkaha atıyor ve hiç beklemediğim bir cevap veriyor: “Ancak Amerika isterse.” Sonra sözlerine devam ediyor, “Türkler de ve Yunanlar da birbirleri ile savaşacak kadar aptal değiller. Amerika bunun için buraya silah yığıyor. İstediğinde tetiği kendisi çekebilsin diye.”

“E, o zaman Miçotakis buna izin vermesin” diyorum. “Yunanistan Amerika’ya, Almanya’ya direnemez. Biz küçük bir ülkeyiz, onların ekonomik desteğine muhtacız” diyor.  “İyi de para için böylesine büyük bir risk alınır mı” diye soruyorum. “Miçotakis, Türkiye ile topyekun savaş riski doğarsa solcuların kendisini engelleyeceğine güveniyor, ABD bir savaşı tetiklese bile Yunan halkı o işe hiç gönüllü olmaz.” diye cevap veriyor.

“İyi de Eleni, ya o zaman bizim Türkler savaşmaya çok gönüllü olursa Miçotakis ne yapacak” diyorum. Gülerek yanıtlıyor: “Orada da Erdoğan’a güveniyor. Erdoğan her yerde barış için çabalayan bir lider. Türkiye’nin gücü ve Rusya’ya yakınlığı Amerika’yı korkutuyor. Erdoğan bu gücü pazarlık ve barış için kullanmasını biliyor.”

Adonis de söze karışsın diye lafı Çipras’a getiriyorum: Çipras başta olsa barış daha kolay sağlanmaz mı? Adonis benimle aynı fikirde. Eleni ise itiraz ediyor, “Çipras da olsa Amerikan silahlarına direnemezdi” diyor, ama sonra ekliyor: “Çipras’ın güzel tarafı Erdoğan ile iyi geçinmesiydi. Türkiye’ye ne kadar yaklaşırsak o kadar karlı çıkarız. Miçotakis orada zayıf kalıyor.”

Vedalaşmadan önce bir tatlıcıya oturuyoruz. Tercihler yine cevizli ev baklavasından yana kullanılıyor. Biliyorsunuz baklava, Yunanistan’da da var. Ama bizimkisi çok daha başarılı. Arkadaşlarım, “Türkler baklavayı şahane yapıyorlar” diye iltifat ediyorlar. Ama her ikisi de namuslu, şerefli ve haysiyet sahibi insanlar, “bir baklavaya Rodos’u veririz” gibi bir söz etmiyorlar.

AYDINLIK