Trump’ın Beyaz Saray’da herkesin gözü önünde Netanyahu’ya ayar vermesi siyonistleri üzdü, ABD’deki Ermeni lobisini üzdü, bir de bizim CHP’yi üzdü.

Bir ülkenin, bir devlet başkanının kendisinin hazır bulunmadığı bir toplantıda övgü alması o liderin ve ülkesinin gücünü gösterir. Buna sadece düşmanlar üzülür. Maalesef CHP de kendini uzun süredir Türkiye düşmanlarının yanında konumlandırdığı için Trump’ın sözlerine içerliyor. Düşünün, Türkiye’nin bir siyasi partisi, soykırım yalancısı Türk düşmanı çeteler ile aynı hizaya düşüyor! Bir parti için bundan daha alçaltıcı bir durum olabilir mi, bilmiyorum.

Eskiden bunu Erdoğan düşmanlığına bağlar, “Erdoğan düşmanlığı gözlerinizi kör ediyor, kimlerle yan yana geldiğinizi görmüyorsunuz” derdik. Ancak son dönemde CHP, Türkiye düşmanları ile o kadar sıkı fıkı oldu ki artık bu tezimden şüpheliyim. Konu Erdoğan düşmanlığını aşmış, Türkiye düşmanlığına varmış olabilir.

Tam da bu yüzden, kafamı kurcalayan bir başka soru daha var: Acaba CHP’nin asıl üzüldüğü şey, Trump’ın Erdoğan’a iltifat etmesi mi yoksa Netanyahu’yu terslemesi mi?

Öyle ya, İsrail ve İran ajanları ile Suriye’yi tekrar karıştırmaya kalktığında CHP’li Ali Mahir gibiler, “Suriye’de Nusayri katliamı var” diye ayağa kalkmışlardı. Yetmemiş, “Bu ateş buraya da sıçrar” diyerek Türkiye’yi tehdit etmişlerdi. Aynı günlerde Nusayri dedesi kılıklı bir Mossad ajanı, Hatay’da provokasyon yaparken suçüstü yakalanmıştı…

İşte şimdi de babası onu terk etmiş gibi bir ruh hâli içinde, isterik hareketlerle gözlerini belerterek konuşan palamut kılıklı sözcülerin asıl karın ağrısı, gönül eşleri İsrail’e dokunulmuş olması olabilir….

Netanyahu, koşa koşa önce Orban’a sonra Trump’a gitti. İkisi de Erdoğan’a yakın isimler. Derdi savaşmak değil, çıkarlarını koruyabileceği bir barış yapmaktı. Çünkü savaşmayı zaten denedi ve ağzının payını aldı. Bakmayın Suriye’ye attığı bombalara, füzelere. İsrail’in büyük planı Dürziler, Nusayriler ve YPG üzerinden Suriye’de bir iç kargaşa çıkarıp Şam hükûmetini zaafa düşürmekti. Böylelikle YPG’yi kendine müzahir kalıcı bir unsur hâline getirebilecek, tekrar iç savaşa sürüklenen Suriye üzerinden Türkiye’nin başını ağrıtabilecekti.

İşgalci devletin bu planı tutmadı. Sahadaki ajanları ve dostları çok feci dayak yedi. Şam hükûmeti gücünü daha da pekiştirdi. Sahada bir halt edemeyeceğini anlayana, Türkiye ile de dolaysız bir karşılaşmadan çekinen Netanyahu, soluğu ABD’de aldı. Zaten savaşmayı denemiş ve başarısız olmuştu, Trump’a “Aramızı yap lütfen” dedi. “Makul olmayı becerebilirsen senin için Erdoğan ile konuşurum” yanıtını aldı.

Büyük ihtimal ile bu cevap Netanyahu’nun da beklentisine uygundu. Soykırımcı katilin beklemediği şey ise cevabın kameralar önünde verilmesiydi.

Peki, şimdi ne olur derseniz…

Trump “Arayı bulurum” diyor ama o iş sanıldığı kadar kolay olmayabilir. Çünkü bu yanda Suriye devletinin işgal altındaki toprakları Golan ve Türkiye’nin kuracağı üsler konusu var. İkisi de çok ciddi başlıklar. Yani İsrail elindekilerin bir kısmını bırakmazsa Türkiye ve Suriye’yi ikna etmesi mümkün değil.

Diriliş Postası