Bayramda aile ziyaretleri için Edremit körfezindeyiz. Öyle aşırı derecede turistik bir yer olduğu söylenemez, daha ziyade yazlıkçıların tercih ettiği kendi halinde beldeler. Ancak bayramda ve sezonunun en yüksek döneminde yazlıkçılar kadar yerli tatilciler de buralara geliyor.

Körfezin denizini doğasını anlatmaya gerek yok. Oksijen deposu Kaz Dağları, mavi bayraklı plajlar ve tüm yapılaşmaya rağmen hala varlığını sürdüren zeytin bahçeleri, çam ormanları.

Bölgenin turizm altyapısı da hiç fena sayılmaz. İstanbul - İzmir otobanı, 1915 Çanakkale Köprüsü ve Edremit Koca Seyit Havalimanı bölgeye ulaşımı kolaylaştırıyor. Ayrıca tüm beldeler birbirine duble yollar ile bağlı. Burhaniye ve Edremit’te tam teşekküllü devlet hastaneleri mevcut. Tüm körfezde denizin temiz kalmasını sağlayan son derece iyi arıtma tesisleri var. Her yerde internet var, cep telefonları sorunsuz çalışıyor, elektrik ve su şebekesi ile ilgili hemen hemen hiçbir eksik yok. Aynı durum güvenlik için de geçerli, jandarma ve polis 24 saat görevinin başında.

Ama malum bunlar turizmin “alt yapısı” ile ilgili konular. Üst yapıya, daha doğrusu turizm ve hizmet tesislerine gelince iş biraz değişiyor… Değişiyor dediğime de bakmayın, Türkiye’nin genelinde ne ise tam olarak ona dönüşüyor.

Burhaniye’den Küçükkuyu’ya kadar tüm Edremit körfezinde irili ufaklı pek çok otel var. Bunların tamamı yerli markalar, uluslararası zincirler henüz bu bölgeye girmemişler. Çoğunluğu butik işletmeler olan tesisleri özel olarak mercek altına aldım… Anlatacaklarımın sonucunu baştan söyleyeyim: Bazıları, düzeltilemeyecek kadar kötü durumda, genel olarak berbat haldeler. 

Büyük aile yemeği için orta halli bir otelin lokantası ile anlaşılmış. İnsanlar misafirlerini ağırlamak için parayı esirgememişler ama anlaşılan fiyatı söylemeye inanın ar ediyorum. Enikonu üç tabak yemek için maliyetinin yirmi katı fiyat verilmesi gerçekten düşündürücü.

Peki lokanta çok mu dolu dersiniz? Bilakis, in cin top oynuyor. Biz olmasak müşteri sayısı sıfır, yemek boyunca otelin lokantasında bir tek biz varız! Otelde de lokantada da çalışanlarda da yanlışlıkla bu işin içine düşmüşler gibi bir hava var. Servis kötü, yemekler ondan kötü, mekan hepsinden beter! Floresan ışıkları ile aydınlatılmış, “kitch” alçı heykeller ile dolu bir salonda kayış gibi etleri yemeye ve garsonların pisliğini, sakilliğini görmemeye çalışıyoruz. 

“Burhaniye’deki bir pidecide yemek yesek bundan daha iyi olurdu” diye geçiriyorum içimden, sonra da “pideci buradan bile pahalı olabilir” diyorum. Nitekim ertesi gün oturduğum bir kebapçıda tam olarak böylesi bir şeye şahit oluyorum. Kebapçının fiyatları, bizdekileri bırakın, Avrupa’daki beş yıldızlı oteller ile yarışıyor. 

Amcalardan biri son dakikada gelmeye karar veriyor. Aile evlerinde yer kalmadığı için bir otel ayarlayacağız. Evin yanı başındaki işletme, sahibi de komşu ve tanıdık… Gecelik 7 bin lira “tanıdık” fiyatı vermişler. Kontrol etmek için internet acentelerinden birine bakıyorum, fiyat 4 bin 5 yüz lira! 

Mahallenizdeki oteli kiralamak için Singapurlu bir şirketi aracı koymanız gerekiyor. Singapurlu ile daha ucuza geliyor!

Bir başkasına ben uğruyorum. İnternette 5 bin lira fiyat var, bunu  bilmiyormuş gibi yapıp fiyat soruyorum “‘size’” 9 bin lira olur” diyorlar. Neredeyse iki katı! Ön bürodaki gence bu nasıl iş diye soruyorum, pişkin pişkin “o zaman o fiyattan yardımcı olalım” diyor!

Singapurlu, Çinli Hollandalı şirketlerin bağlantıları, bizin komşuluğumuzdan daha fazla para ediyor!

Kendini bu kadar pahalı satan otellerin iç durumunun ise korkunç olduğu görülüyor. Yeğenlerden biri pek havalı bir butik otelde kalıyor. Üçüncü gün çocukcağızın duş alamadığını öğreniyoruz… Neymiş? Otelin hidroforu bozukmuş!

Daha fazla uzatmadan toparlayalım… 

Türkiye’de turizmin kirletici etkisinin en az olduğu bir bölgede bile aç gözlülük hüküm sürüyor.  Ve Türk turizminin önündeki en büyük engelin de yine aç gözlülük olduğu bir kez daha anlaşılıyor. 

Gaffar Yakınca / Haber7