Ağzı olan konuşuyor…

Klavyesi, telefonu olan yazıyor

Video çekiyor….

Görünme arzusu, kibir ve ahlaksızlık öyle bir noktaya geldi ki artık dümdüz çürüme ile karşı karşıyayız.

Topluma karşı sorumluluktan, kişinin öz saygısından vazgeçtik, en temel insani değerler bile ayaklar altında.

 Son örneklerinden biri gazeteci Cüneyt Özdemir’in annesine yönelik iğrenç hakaret. İsmi cismi belli olmayan bir X hesabı, Özdemir’in annesine yönelik rezilce sözler ediyor. Özdemir, haklı olarak buna isyan ediyor, bir şekilde kullanıcının gerçek kimliğine ulaşıyor, “mahkemede hesaplaşacağız” diyor.

Özdemir’in ruh halini her bakımdan anlıyorum. Çünkü benzer alçaklıklar ile ben de muhatap oluyorum. Ekşi Sözlük adlı rezil sitede 70 küsur yaşındaki anneme yönelik yazılanları açık açık paylaşmıştım. Paniğe kapılıp küfürleri sildiler ama hakaretlerin pek çoğu yerli yerinde duruyor. Sosyal medyada gölgeler arkasına sığınan, kimliği belirsiz “şeref yoksunlarının” her gün yazdıklarını ise saymıyorum bile.

Ancak açık diyeyim, Cüneyt Özdemir’in mahkemede hesap sorabileceğine maalesef pek ihtimal vermiyorum.

Çünkü kanunlarımız ailesine, namusuna, haysiyetine hakaret edilen insanları değil, hakaret eden soysuzları koruyor. Sosyal medya ile ilgili düzenlemelerimiz ise, - çok yakın zamanda çıkmış olmalarına rağmen- belki de en beteri.

Sosyal medya yasası çıktığına yazmıştım, hala sözlerimin arkasındayım: “Amerikalılar bile bu kadarını yazamazlardı”

Dünyanın en büyük sosyal medya şirketlerinin neredeyse tamamı ABD’li. ABD yasaları da bireyin haklarını korumaktan ziyade bu şirketlerin karlarını ve büyümelerini garanti etmek maksadı ile yapılıyor.

ABD, dünyanın geri kalanına bu şirketleri ihraç etmekle kalmıyor, peşi sıra bunların “ayrıcalıklı” hukukunu da ihraç ediyor.

İnternet yasası çıktığı sıralarda ABD şirketlerinin lacivert takım elbiseli, etek tayyörlü temsilcileri Ankara’da fink atıyorlardı. Vekillerimizi defalarca uyardık, bu lobicilere değil halka kulak verin dedik. Ancak, çıkan sonuca bakılırsa başarılı olamadık.

TV canlı yayında, bir vekilin gözümün içine baka baka, sanki iyi bir iş yapıyorlarmış gibi “ABD ve Almanya ne yapıyorsa biz de onu yapmaya çalışıyoruz” dediğini asla unutamam... Emin Pazarcı ağabeyin, benzer minvaldeki bir tartışması ise dün gibi aklımda.

Yok… Biz kendi vekillerimize bile bu konuyu anlatamadık….

Sonunda küfürcüleri, iftiracıları koruyan, sosyal medya platformlarına ise doğru düzgün hiçbir cezai sorumluluk yüklemeyen bir yasa çıktı ortaya.

Bugün Türkiye’de bazı kamu görevlileri dışında herhangi bir insana hakaret etmenin geçek bir cezası yok. Abartmıyorum, konu tam olarak böyle. Canınınız istediği birine ana avrat dümdüz küfür edin, en çok devlete bir ceza öder yolunuza devam edersiniz!

Türk yasaları, küfür ile, hakaret ile, iftira ile zarar gören vatandaşı önemsemez, hazineye alacağı üç beş kuruş “peşin ödemeye” bakar. Çoğu zaman bunu ödemenize de gerek kalmaz. Dünyanın en adi hakaretleri Türk mahkemeleri tarafından “fikir hürriyeti” olarak değerlendirilir.

Oysa öte yanda bizler varız. Bizler, yani yasa ve topluma saygılı milyonlarca namuslu insan. Her namuslu insan gibi bizim de korunması gereken bir onurumuz, uğruna canımızı verebileceğimiz değerlerimiz, sevdiklerimiz var.

En temel haklarımızı yasa korumazsa, devlet korumazsa, kim koruyacak?