Önce KCK, hemen ardından da HDP, aşağı yukarı aynı cümlelerle Türkiye’deki bütün Kürtlere, solculara, “muhalif” halka ayaklanma çağrısı yaptılar. Türkiye’nin bütün sokakları Kobani sokaklarına çevrilmeliydi; şehirler ateşe verilmeli, kana boğulmalıydı. Kobani düşecekse, Ankara da düşmeliydi! 

Bu çağrıya uyanlar bütün gün ve gece boyunca sokaklardaydı. Yaktılar, yıktılar, ezdiler; içlerindeki bütün kötülükleri, kinlerini, öfkelerini, düşmanlıklarını sokaklara kustular. 
Arkalarında 19 ölü, yüzlerce yaralı, harabeye dönmüş caddeler, sokaklar, işyerleri, araçlar ve en kötüsü, umudu kırılmış yığınlar bıraktılar... 

Yardım isteyen böyle mi yapar? 

Nedir istedikleri? Kobani’ye yardım mı? Yardım isteyen böyle mi yapar? 
Yardım istediğin ülkeye böyle düşmanca saldırırsan; yardım istediğin iktidara daha ilk günden “satılmış”, “işbirlikçi”, “hain” yaftası asarsan, senin amacının yardım almak olduğuna kim inanır? 
Hükümetin politikalarını eleştirebilirsin. Ama düzeltmesini istiyorsan böyle davranmazsın. Yardımı gerçekten isteyen, yardım istediğini karşı cepheye itmez, yanına çekmeye çalışır; yıkıcı değil yapıcı olmaya, sonuç almaya uğraşır. 

PKK böyle yapmıyor. O bir şeyleri düzeltmeye değil, yıkmaya çalışıyor. İki yıldır çözüm sürecinin çökmesi için alesta bekleyen tüm müttefikleriyle yeni bir deneme yapıyor. 
Gezi’de olmadı, belki bu defa olabilir... 

Ölesiye nefret ettikleri bu iktidar belki bu defa “sokakta” yıkılabilir! 

Yazının tamamı için tıklayın...