Bu ülkede "yalancı" demenin serbest olduğu kişi ve kurumlar vardır; yasak olduğu kişi ve kurumlar...

Mesela politikacılar... Onlar bu toplumun "şamar oğlanı"dır. Halkın gücü ancak politikacılara geçer. Onlara saldırmak, onları aşağılamak serbesttir. Onlara her lafın başında hakaret edebilir, gözünüzü kırpmadan yalancılıkla, yiyicilikle, yolsuzlukla, hatta vatan hainliğiyle suçlayabilirsiniz.

Ama sıra devletin kimi kutsal kurum ve kişilerine gelince öyle uluorta konuşamazsınız.

Yalan beyan istediği kadar açık seçik, kanıtlı tanıklı biçimde ortaya çıkmış olsun, kimse dili varıp da yalancı diyemez o kişilere.

Onlar yalancı olamaz; sadece gerçeği söylemezler!

Onları suçlayamaz, sadece "böyle yaparsanız inandırıcılığınızı kaybedersiniz", "şöyle yaparsanız halkın nezdinde güven erozyonuna uğrarsınız" gibi dolaylı ifadelerle uyarırsınız.

Tıpkı aile içinde olduğu gibi...

Babalar çocuklarının yalan söylediğini yüzlerine vurabilirler. Suçu adlı adınca ortaya koyup "bak yine yalan söyledin" ya da "yalancılık yapma" diye uyarma imtiyazları vardır babaların. Ama çocuklar babalarının yalanlarını yakaladıklarında, karşısına çıkıp kolay kolay "yalancı" diyemezler. Çünkü bu, doğrudan aile reisini itibarsızlaştırma girişimi olarak algılanır. Malum, bizim kültürümüz, aile reisini itibarsızlaştırmayı göze alamaz. Reis itibarsızlaşırsa aile bütünlüğünün korunamayacağına, bunun da dünyanın sonu olacağına inandığından aile bireylerinin yalancı bir babayla idare edip gitmesini telkin eder. Bunun adına da büyüklere saygı der...

Biz vatandaşların devletle ve onun en baskın kurumlarıyla ilişkilerimiz de bir türlü baba çocuk ilişkisinden çıkamadığı için; yani biz hep çocuk, onlar da hep ebeveyn oldukları için, aile içindeki ikiyüzlülüğü toplum olarak da sürdürmemiz beklenir. Bu ikiyüzlülüğün o kurumlarla ilişkilerimizi nasıl zehirleyeceği ve içten içe çürüteceği de bilmezden gelinir.

X x x

Yazının devamına bu linkten ulaşabilirsiniz

Gülay GÖKTÜRK / Bugün