Artık dizilişmiş, taktikmiş, paslı oyunmuş önemli değildi Beşiktaş için. Çünkü sezon başı takımın taşlarıyla bir kez daha oynanmış, Abdullah Hoca kendi oyun sistemini bu birbirine yabancı futbolcularla kurmaya çalışmış, ama sonuç hüsran olmuştu. İlk 5 haftada alınan 5 puan da bunun kanıtıydı. Öyleyse yapılması gereken ne kadar teknik kapasitesi daha fazla, birbirini daha iyi tanıyan eski oyuncu varsa kullanmaktı. Zaten yeni transferlerin hiçbiri hemen verim sağlayabilecek kapasitede ve kalitede değildi. Nitekim Kartal’da yeni transfer olarak sadece Boyd ve N’Koudou vardı ilk 11’de. İlk 20 dakika iki takım eveleyip geveledi topu. Tam Beşiktaş biraz daha uyumlu gözükmeye, paslaşarak ilerlemeye başlamıştı ki Trabzon’un iki golü ardı ardına geldi. İlk yarıyı ev sahibi 2-0 önde kapatmıştı, ama bu skor Trabzon’un bol pozisyonlu çok etkili bir futbol oynadığının kanıtı değildi. İki gol de Sosa’nın maharetli top kullanımının ardından geldi. Trabzon’un ilk yarıdaki tek etkili gol pozisyonu topun iki kez direkten döndüğü andı sadece. İki golün de Beşiktaşlı oyunculara çarpıp girmesi bir miktar şanssızlık olarak değerlendirilebilirdi belki ama bunların hiçbiri Beşiktaş’ın tüm hatlarıyla erozyona uğramış halinin açıklaması olamazdı. Takımda uyum ve akışkanlık sorunu bir yana istek, çaba diye de bir şey kalmamış. Moral deseniz o da hiç yok. Topu alan ne yapacağını bilmiyor. Boşta oyuncu da bulamıyor. Kimse sorumluluk almak istemiyor. Yani tam bir çöküş tablosu. Başkanın “Bırakıyorum” deyip üç gün sonra çark ettiği bir kulüpten bahsediyoruz. Ne yazık ki erozyona uğramamış tek bir şey kalmamış Beşiktaş’ta. İkinci yarı can havliyle neyi var neyi yoksa ortaya koymaya çalıştı Kartal. Ne ki atamadı; tam tersine iki golü daha kalesinde gördü. Güven’le gelen tek gol de işin tesellisi olamazdı tabii...