Mevsimler avuçlarımın içinde kayıp gidiyor hızla...

İlkyaz ve yaz çabuk geçti.

Kasım ayının ilk haftasına geldik...

Eskiden sonbaharı doya doya yaşar, yeşil, kahverengi dallarda kanatsız ve kansız düşler kurardık.

Yağmurlar dindi gökyüzü mavileri kuşandı yine...

Soluğumuzu kesip, biraz sabırsız ve biraz da sıkıntılı sözcükleri yakalamaya çalışıyoruz mavi göğü görünce.

Türkiye’nin değişim içinde olduğunu, barışın, kardeşliğin konuşulduğunu yazan meslektaşlarıma bakıyorum.

Bunların hepsi umuda yolculuğu anımsatıyor bana!

Yazılıp çizilenlere inanmak istiyorum ama içimdeki sözcüklerin çırpınışı bunu engelliyor nedense...

Gerçekten “değişimci ve açılımcı” mı bugün Türkiye’yi yöneten siyasal iktidar?

Aslında bunu tartışmalıyız?

Değişimi ve açılımı algılamak, Türkiye’nin önünü açmak...

Ama nasıl?

Siyasette ilkeli olmak, dürüst olmak, demokrasiyi ve özgürlükleri yaşam biçimi görmek..

AKP’de bunları göremiyoruz!..

Askeri darbelerle, sıkıyönetimlerle, olağanüstü hallerle yaşamını geçirmiş bizler, belki bu yüzden karamsarız.

Günlerdir “yaş-kuru imza”, “domuz gribi”yle oyalanıp duruyoruz...

Artık Hrant Dink cinayetini duruşmadan duruşmaya anımsayıp, Beşiktaş İskelesi’nde buluşup “çetelerin üzerine gidilmesini” istiyoruz.

Hizbullah’ın domuz bağıyla öldürüp evlerin bodrum katlarına gömdüğü insanlarımızı unuttuk.

El Kaide’nin, Müslüman Kardeşler’in Güneydoğu’yu kuşattığını, Van Yüzüncü Yıl Rektörü Prof. Dr. Yücel Aşkın’ın neden tutuklanıp aylarca hapis yattığını aklımızın ucuna bile getirmiyoruz...

***

Dışişleri Bakanı Davutoğlu, bakanlar, işadamları Kuzey Irak’a gittiler yağmurlu bir sonbahar akşamında.

Televizyon ekranlarından haberleri izlerken Iraklı şair Nazik el Melaiki’nin “Gelmeyen Ziyaretçi” şiiri geldi aklıma.

Kitaplığa yöneldim ve kitabını buldum Melaike’nin ve okumaya başladım:

“Akşam geçip gitti ve neredeyse kayboldu ayın yüzü.

Yazık! İkinci akşam da birinciye eklenmek üzere.

İşte gözlerimizin önünde sona eriyor mutluluk.”

Bir başka kanalda, neredeyse 12 yıl önce izlediğim “Postacı” filmi gösteriliyordu.

Pablo Neruda’nın Sicilya’da sürgünde olduğu yılları anlatan filmde, postacı şöyle diyordu:

“Dalgaların sesi, kelimelerin çarpışması gibiydi...”

ABD Irak’ı bombalarken kimi meslektaşlarımız sevinç çığlıkları atıp “Irak’a demokrasi gelecek” diyorlardı.

Gelmedi!

Kuzey Irak, ABD’nin Irak’ı işgalinden kârlı çıktı, ölen Müslüman halk, kadınlar, çocuklar onların içini acıtmadı, yüreklerindeki kelimeler çarpışmadı.

Dışarıda rüzgârın uğultusu var...

Şişli’de Ermeni mezarlığındaki ağaçların üzerinden kuşlar havalanıyor.

Her kelimenin anlamında acı, hüzün, gözyaşı ve kan var Irak’ta, Filistin’de olduğu gibi...

Benim ülkemin insanlarında da aynı gözyaşı, acı ve hüzün...

Şehit ailelerinin çığlıkları... Diyarbakır’ın varoşlarında yaşayan yoksul insanların dramı... Dağda ölen çocukları için ağıt yakan analar ve babaların görüntüleri...

İsterseniz “Nefes” filmini seyredin, tam zamanıdır!

Levent Semerci’nin “Nefes”i, izleyicilerin “nefes”ini tutarak izlemelerini, gerçeklerle yüz yüze kalmalarını sağlıyor...

Hem sinema dili, hem müziği hem de içeriği bakımından.

***

Hava buz kesmiş, gökyüzü sıkılmış bir yumruk gibi...

Sorunlar, sorular... Can sıkıntısı, umursamazlık.

Bitecek bunlar bir gün bitecek, Türkiye aydınlık günlerle buluşacak...

Sandıkla gelen sandıkla gidecek!

Demokrasi ve özgürlükler bir yaşam biçimi olacak!

Hava bir kapanıp bir açıyor.

Kuşlar havalanıyor ağaçların üzerinden... Mevsimler kaçıp gidiyor avuçlarımın içinden...

Hikmet Çetinkaya - Cumhuriyet