Hayatın içinde insan vardır. Bu tür haberler ilgimi çeker. Onların öyküsünü yazmak isterim.

İstanbul’dan ayrılıp kimi zaman Ege’ye, Akdeniz’e doğru yol alırken, Karacabey ovasında barakalarda soğan satan çocukları görürüm...

Onlarla sohbet ederim...

Yolum Güneydoğu’ya düşünce Harran’da çocuklarla konuşurum uzun uzun.

İzmir Gümüldür’de, Çukurova’da çadırlarda yaşayan Kürt çocuklarıyla.

Ordu’da fındık toplayan 15-16 yaşındaki Diyarbakırlı gençlerle...

Kaç gündür Eşme’de kuyuya düşüp boğularak ölen 10 yaşındaki Umut’u düşünüyorum, Fethiye’de intihar eden Semih’i.

Ben Eşme ortaokulunda okudum iki yıl...

O yıllar Eşme’de bir ilkokul, bir ortaokul, bir hastane, bir kitapsaray, bir de kışlık sinema vardı.

Cumartesi günleri sinemaya giderdik, ardından tren istasyonuna...

Basmane-Afyon yönüne giden treni beklerdik okul arkadaşlarımla birlikte...

Eşme’de yatılı okul varmış şimdilerde. Evine 500 metre uzaklıkta. Ailesi nedense yatılı okula vermiş Umut’u.

Ailesi yoksul!

Umut şöyle diyormuş arkadaşlarına:

“Ben bu okulda okumak istemiyorum, canım çok sıkılıyor.”

Neden canı sıkılıyordu küçük Umut’un?

171 çocuk bir görevliye bırakılmış... Bir görevli bir çocuğa tecavüzden tutuklanmış... Okul yöneticisi açığa alınmış...

Umut top oynamış arkadaşlarıyla... Bir öğretmen Umut’u dövmüş...

Üzeri açık bir fosseptik...

Umut düşmüş mü yoksa intihar mı etmiş belli değil!

***

Böyle haberler, yazılar acaba Türkiye’yi yönetenlerin ve yönetmek istiyenlerin yüreğini sızlatır mı?

Bunlar ilk değil ki?

Batman’da birkaç yıl önce intihar eden genç kızları, kadınları anımsadım yazımı yazarken...

Kaç kız, kaç genç kadın intihar etmişti, sayısını anımsamıyorum!

Peki devlet ne yapmıştı anımsayan var mı?

Diyanet İşleri’nden birkaç imam gönderilmişti Batman’a doktor yerine...

İntihar eden kızların içini yakan neydi, neden genç yaşta ölümü göze alıyorlardı?

Yazımın tam burasında Rafael Alberti’nin “Okullu Melekler” şiiri geldi aklıma:

“Bir şey bilmiyorduk hiçbirimiz: parmaklarımız çini mürekkebindendi neden, şafak kitapları açsın diye ikindi pergelleri kapatırdı, neden? Şunları biliyorduk sadece: düz bir çizgi isterse kıvrılır, isterse kırılır ve gezgin yıldızlar aritmetik bilmeyen çocuklardır.”

Ne Eşme’de, ne Fethiye’de, ne Şırnak’ta, ne Edirne’de, ne Trabzon’da sadece düz bir çizgi kırılıyordu yüreklerde.

İşsiz bir baba, gündeliğe giden bir anne... Dershaneye olan iki bin liralık borç, katlanarak beş bin lira olmuş. Ödeyememişler dershaneye olan borçlarını, anne tutuklanmış.

Baba, evlerini 30 bin liraya satmaya uğraşırken oğulları Semih intihar etmişti annesinin kendisi için hapse girmesinden ötürü.

Yüreğinize bir kor düştü mü bilmem bu iki ayrı öyküyü okuyunca...

İsyancıl bir tutkuyla “yeter artık” diye bir çığlık attınız mı?

Ağladınız mı?

İnsan olmaktan yoruldunuz mu?

Başkaldıran yılmaz bir rüzgârın, ölü karanfillerin içinde tek başlarınaydı bizim çocuklarımız, çaresizlik içinde kıvranırlarken.

***

Kızıltepe’den, Diyarbakır’dan, İdil’den gelen pamuk ırgatı çocuklar; Karacabey’de, Gümüldür’de sebze ve meyve, Ordu’da fındık toplayan genç kızlar, delikanlılar.

Onların düşleri, tutkuları...

Belki okuldan kaçarken düştü Umut, üstü örtülmeyen dışkı çukuruna...

Umut’u, Semih’i düşünürken “Okullu Melekler” şiiri geldi yine aklıma:

“Hiçbirimiz bilmiyorduk gizli karanlığını karatahtaların; neden uzakta görünürdü dilimlere bölünmüş küre, bilmiyorduk...”

Zaten dilimlere bölünmüş küreyi bilmedikleri, umutlarını yitirdikleri için gittiler ölüme...

Kim bilir!

Hikmet Çetinkaya - Cumhuriyet
hikmet.cetinkaya@cumhuriyet.com.tr