Susarak anlatabilir insan...

Sustuğunda gözlerini konuşturur.

Şiiri, öyküyü, aşkı, sevdayı, umudu, acıyı, hüznü...

Savaşları, kıyımları, mapusları, hıyanetleri...

Barışı, kavgayı, kardeşliği...

Çocukların gözlerinde yitip gitmiştir anılar... Ve sessiz sözcükler.

Gazze’de atılan misket bombaları ölüm demektir. İnsani yardım kuruluşlarına çoluk-çocuk demeden saldıran, onları öldüren İsrail teörist bir devlettir.

Filistin’in en büyük şairi Mahmud Derviş’i tanır mısınız? Derviş, eğer yaşasaydı (2008’de yaşamını yitirdi) bugün 69 yaşında olacaktı. Doğduğu köy İsrail işgaline uğradığında yedi yaşındaydı. Ailesiyle birlikte 1948’de Lübnan’a göç etti...

Yaşamı boyunca şiirleri ve yazılarından ötürü pek çok kez tutuklandı, hapiste yattı; uzun yıllar sürgünde yaşadı...

Şiirlerinde Filistin halkının direnişini, acılarını, hüzünlerini, umutlarını lirik bir dille anlattı.

Filistin tarihinin derinliğini ben onun yazılarından ve şiirlerinden öğrendim...

Metin Fındıkçı, Mahmud Derviş’in son yedi şiir kitabının Arapça asıllarından Türkçeleştirdiği bir derleme yaptı: “Yalnızlık Yenilemeden Kendini” (Can Yayınları).

Bugün köşemi onun şiirlerine ayırdım, İsrail askerlerince acımasızca katledilen insanlarımızın anısına...

***

“Hurmaların örgülü dallarına astılar beni,

Kestiler beni... hurmalarla kardeş yaparak!

........

Bu toprak benim ve burada çok eskiyim.

İnananların istediği gibi iç yağını süzdüm.

Hikâyeden bir bağı yoktur vatanımın,

Anısı yoktur, akrabalarının ekini değil.

Vatanım garip bir hüzün öfkesinde,

Vatanım bayram ve kabul ister.

........

Hapishane duvarına vurur rüzgâr,

içinde yaşlıların ve ekinlerin ağladığı

Bu toprak kemiğinin derisidir.

Ve kalbimin...

Çayırda hurma ağaçları gibi uçarım.

.........

Hurmaların örgülü dallarına astılar beni,

Kestiler beni hurmalarla kardeş yaparak!”

***

Derviş’in çok sevdiğim “Yeryüzü Bizimle Daralır”şiiri:

“Yeryüzü bizimle daralır. / Ahretin mahşerinden geçirirler bizi, / geçebilmek için organlarımızı / büzüştürürüz, yeryüzü bizi sıkıştırır. / Ah keşke yeniden doğsak / yaşayıp ölmek için.

Ey bize düşmanlık besleyen ve bağışlayan. / Keşke kayaya vuran sular düşümüzün aynasını taşısa. / Son saldırıda can çekişen ruhumuzla / katilin iki yüzünü gördük, / çocuklarımızın bayramında / bizleri ağlatan. Çocukluğumuzu boğan iki yüzü gördük, / bu ahretin boşluğundaki pencerede.

Yıldızlarımızı okşayan aynada. / Ahretin sınırlarından / sonra nereye gideceğimizi sorduk.  

Ahretin göklerinden sonra nerede uçacak kuşlar, / bitkiler nerede uyuyacak ahretin havasından sonra?

Buharla yazacağız adımızı, kırmızıyla renklendirilmiş / etimizi tamamlayan marşın ellerini keseceğiz, / burada öleceğiz. Buradan ahrete geçerken.

Burada zeytin ağacını dikeceğiz... / kanımızla sulayacağımız.”

Garip sözcüklerin derinliğine iniyorum Mahmud Derviş’in dizelerini okurken...

Açık pencerelerde parlıyor ışıklar... Çocuklar ağlıyor, gençler denizin üzerine düşen yıldızları görmüyor Gazze’de...

Toprağa veriliyor şehitlerimiz... Gece defterine anılar yazılıyor sınır boylarında...

Hüznün tam orta yerindeyim ve suskunum!

***

Geceden sonra bir haziran sabahında, gök nöbetçisinden kurtardın deniz yolunu sevgili Mahmud Derviş...

Ve sen sormaya devam et...

“Özgürlüğüm, şimdi söyle ben kimim? Bu geceden, bu kanlı baskından, emperyalizmden sonra ben kimim?”

Benim de yüreğim Filistin’de sıkılmış bir yumruk gibi...

Binlerce aç çocuğu, hasta insanları düşünüyorum...

Sen de ağlıyorsun usul usul...

Kimseler duymuyor sesini, çığlığını, kimseler paylaşmıyor acını, hüznünü!

Arap halkları susuyor...

Sen yalnızlığını içine gömüyorsun.

***  

Bense acıların ve hüzünlerin içindeyim bu sabah... İskenderun’da altı şehidimiz, yedi yaralı askerimiz. Bir ay içinde 23 şehit, 33 yaralı verdik...

Bitsin artık bu kirli savaş... Bitsin gözyaşı, akmasın kan, çocuklarımızın yarınları için...

Hikmet Çetinkaya - Cumhuriyet
hikmet.cetinkaya@cumhuriyet.com.tr