Tam yazımı tamamladım, tashihini yapıyordum ki,

Danıştay kararını açıkladı…

Danıştay 10. Dairesi, “Ayasofya’nın camiden müzeye dönüştürülmesine dair 24 Kasım 1934 tarihli Bakanlar Kurulu kararını iptal etti.”

Ayasofya Diyanet İşleri Başkanlığı’na devredildi…

Hasret sona erdi…

Elhamdülillahi Rabbil Alemin!..

İşte bu yüzden yazdıklarımı çöpe attım. Böyle bir günde başka bir şeyden bahsedemezdik.

Tarihe tanıklık ediyorduk çünkü... 86 yıl sonra Ayasofya’da tekrar namaz kılmaya başlayacaktık. Ayasofya’da saf tutacaktık, secde edecektik…

Gözümün önüne rahmetli babam geldi. Yıllarca kendisinden o duayı dinledim.

“Ya Rabbi, Ayasofya’da secde etmeyi bizlere nasip eyle”… Ardından; “Biz göremeyiz belki ama İnşallah siz görürsünüz…” derdi bize…

Bugünleri görmesini çok isterdim. O göremedi ama biz gördük. Namazımızı da kılacağız İnşallah.

Ayasofya herhangi bir camii değildir.

‘Cami’i Kebir’dir…

Ayasofya fetih camisidir…

Ayasofya, padişahların Cuma selamlığına çıktıkları camilerden biridir.

Ayasofya, Osmanlı’da bir protokol camisidir…

Ayasofya, fethin sembolüdür.

Ayasofya, İstanbul’u fetheden o güzel komutan Fatih Sultan Mehmet’in bize emanetidir…

Ayasofya, Osmanlı’dan bize mirastır…

Ayasofya, bizim geçmişle olan bağımızdır...

Ayasofya, kimliğimizdir…

Ayasofya, sadece Türkiye için değil tüm İslam Âlemi için önemlidir…

Ayasofya, bir çağın kapanması, başka bir çağın açılmasıdır…

Ayasofya, Hilal ile Haç’ın mücadelesidir…

Ayasofya, bağımsızlıktır, egemenliktir…

Ayasofya, meydan okumaktır.., ‘hedefim var, iddiam var’ demektir…

***

Evet, Ayasofya’da Fetih Suresi okunduğunda bundan rahatsızlık duyan, nesebi gayrı sahih çıkabilir.

Ya da,

“Ayasofya’nın ibadete açılmasına ihtiyaç yoktur” diyen bazı gevşeklerin Ayasofya’dan yükselen ezan sesleriyle kanları donabilir!..

Varsın kim ne derse desin.

Ayasofya Camii’dir, Ayasofya fethin ruhudur...

Asla unutmayacağız, unutturmayacağız…

Zincirler kırıldı, Ayasofya ibadete açıldı Elhamdülillah…

Alem-i İslam’a hayırlı mübarek olsun…

AKŞAM GAZETESİ