Bütün gücünü Türkiye karşıtlığına yöneltmiş. Seçim hazırlıklarını, dış politikasını, Avrupa Birliği'nin geleceğine ilişkin perspektifini hatta ekonomi politikalarını Türkiye'yi tecrit etmeye, sindirmeye, Avrupa'nın dışına itmeye adamış. Avrupa ne ki, Türkiye'yi mümkünse Ortadoğu'dan, Balkanlar'dan, Kafkaslardan hatta Orta Asya'dan çıkarmak için yoğun çaba sarfediyor.

Bir gün Ermenistan'da, bir gün Atina'da, bir gün Kıbrıs Rum Kesimi'nde bir başka gün Tel Aviv'de... Nereye giderse gitsin değişmez tek gündemi var; Türkiye'ye duyduğu öfke. Bazı başkentlerde Osmanlı korkusunu işliyor, bazı başkentlerde soykırım tezlerini, bazılarında yeni Türkiye'nin oluşturduğu muhtemel tehditleri, bazılarında Kürt meselesini işliyor.

Öfke, büyük ihtimalle kişisel. Fransa'nın ulusal politikalarıyla tam da örtüşmüyor. Bir ülkenin ulusal politikalarının bu kadar kişiselleştirildiği çok az örnek vardır her halde... Fransa Cumhurbaşkanı, skandalların adamı Nicolas Sarkozy'nin gerçekten sorunu ne, içinde taşıdığı ama açıkça ortaya koyamadığı öfkenin kaynağı ne?

Son Erivan ziyaretinde Türkiye'ye verdi veriştirdi. Yüzünü Ağrı Dağı'na çevirip şov yaptı, fotoğraflar çektirdi. Ermeni tezleri üzerinden piyasa yaptı. Seçimler için Ermeni oylarını garantiledi!

(Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz)

İbrahim Karagül / Yeni Şafak